چشم بازار به تصمیمهای رئیس جمهور جدید
آدم اگر با وجود تابلوهای راهنما، به بیراهه گام بگذارد، همه عقلا به مذمتش برمی خیزند. حالا اگر کار به جایی برسد که هادی و راهنما، یک حقیقت زنده باشد که مدام به آدمی هشدار می دهد نسبت به مخاطرات “بیراهه” و باز ما ناشنیده می انگاریم و بدان مسیر می رویم چه می توان گفت؟ اندک تاملی بکنیم خود را در موضعی چنین خواهیم یافت که “صدچراغ داریم و بیراهه می رویم”. نتیجه هم می شود آنچه در جامعه می بینیم. با این گزاره است که فکر می کنم گرفتار گمراهی شده ایم. در خوش بینانه ترین حالت می توان گفت که راه را درست و دقیق نمی پیماییم و اِلا نباید می رسیدیم به این جا که آمارهای نزاع در جامعه رو به فزونی نهد و قامت مهربانی و رافت، هر روز کوتاه و سایه تند مزاجی بلندتر شود.این گزاره اجتماعی را از آن رو می گوییم که ما را الگویی تام و تمام است در مهربانی به نام پیامبر (ص). چنان بر مهر و رحمت است که دشمنان هم در سایه مهر او به امن و آرامش می رسند. به قاعده ماهایی را که رسول، محمد (ص) است باید رفتاری گزیده تر داشته باشیم. اخلاق در رفتارمان باید مثل چراغ عیان و روشنی بخش باشد نه این که خود ما نیز در کوچه های تاریک زندگی گم شویم. توجه داشته باشیم که رسول مصطفی (ص) جغرافیای دین را به وسعت اخلاق معنا فرموده است پس کسانی که در این جغرافیا زیست می کنند باید متخلق ترین افراد به نیکی و خیر باشند. در همین ساحت، امام مجتبی نیز نگران رفتار های ماست. اویی که اسوه سخاوت و کرامت و بخشش بود و دشمن را هم از این فیض سرشار می کرد، ما را می بیند و این رفتار که کارنامه عملی مان می شود. آیا نباید با درک این نگرانی به خود نهیب زنیم که پیرو مجتبی(ع) باید “اخلاقِ حَسن”، داشته باشد؟ کسانی که هشتمین پیشوای خود را به صفت “رئوف” سلام می دهند خود نباید در سلامت مهربانی، میزبان دیگران باشند؟ این تند خویی ها و بد گویی ها و سخت رفتاری ها را چه نسبتی است با الگوهایی چنین کریم و بخشنده؟ همین است که می گویم راه را گم کرده ایم. وگرنه نباید اخلاق ابوسفیان و معاویه و مامون در منش ما موج بزند. دقت کنیم به این نکته های باریک تر از مو….
دیدگاهتان را بنویسید