غدیر و تکریم انسان

غدیر را باید از نو شناخت. نوشناسی غدیر است که می تواند امروز مان را چنان تدبیر کند که فرداها هم به قاعده غدیر، نظم و نسق پیدا کند. نگاهی چنین ما را از برگزاری مناسکی غدیر به سمت فهم معرفتی و عمیق از رویدادی تاریخی و تاریخ ساز خواهد برد که فراتر از برگ های تاریخ، انسان بسازد. چیزی که هدف رسالت همه انبیای الهی بوده است و پیامبر اعظم خدا نیز فلسفه رسالت خود را در اکمال مکارم اخلاق انسان ها تعریف و تبیین فرموده است. بدین قرائت است که می توان گفت: غدیر یعنی اگر رسول هم نباشد، خط رسالت در ولایت امتداد می یابد. این ترجمان همان حقیقت است که زمین هرگز خالی از حجت نیست و خدا هرگز آدمیان را بی سرپرست و بی الگوی تام و تمام رها نمی کند. لذا می توان گفت نوخوانی غدیر نه تکلیف سالانه مومنان که وظیفه هر روزه ماست تا خود را بدان تراز، تنظیم کنیم. این هم هرگز با برگزاری جشن و لبخند و چرخش شیرینی تمام نمی شود که در آغاز می نشاند ما را تا برخیزیم و چون علی)ع( زندگی کردن را تجربه کنیم که هر سلوکی به همان اندازه به خدا نزدیک است که به علی گونگی شبیه باشد. خدا در غدیر، می خواهد دیوار بنای رفیع انسانیت را از پایین به بالا بچیند و همه آدم ها را در سرنوشت خود صاحب قدرت تشخیص کند تا در هزاره های بعد هم راه را گم نکنند. می‌خواهد در غدیر، نظام حکم کردن در قیامت را تعریف کند که سنگ محک ترازو، حقیقتی است که علی زیسته است. همو که افطاری سه شب را به یتیم و فقیر و اسیر می بخشد و خود به آب افطار می کند و خانواده را هم با خویش همراه دارد. اویی که در تولید ثروت برای جامعه، کوشا ترین است و نخلستان های او هنوز تراز کشاورزی منطقه را تعریف می کند اما خود از همه این دنیا به کفه نان و ذره ای نمک، قناعت می کند تا بیاموزاند ما را که باید بسیار کارکرد. باید بسیار گذاشت و کم برداشت. این منطق اقتصادی است که هم جامعه را به برخورداری می رساند و هم انسان را به سیادت بر دنیا، توانا می کند.