یادداشت

 از شعبان تا نوروز راهی نیست!

نخست نیوز – غلامرضا بنی اسدی

روزها، آیت خدا هستند چنان‌که ذرات زمین در این جایگاه به تحمید وتهلیل و تسبیح می‌پردازند. زمان با زمین در بندگی خدا همزاد است و همذات اما برخی زمان‌ها ممتازترند چنان‌که برخی زمین‌ها را ارزشی افزون است. یک قطعه از زمین، کعبه می‌شود و دیگری کربلا و این یعنی رازهاست در زمین که چون در زمان هم بازخوانی شود به زمان‌هایی می‌رسیم که ممتازند. شعبان را در این شمار باید دید با ایام‌الله‌هایی که دارد و سر راه معرفت انسان چراغ گرفته است. در پرتو این انوار است که می‌توان ملکوت را جور دیگر حس کرد و احساس را در کلاس بندگی، شوقی دیگر بخشید. خوانش این ماه به نام جاودانه رسول ا… از کلام حضرتش،  شانِث شعبان را بیان می کند. میلاد نور آفرین امام حسین (ع)، جشن میلاد سید الساجدین طلوع ماه منیر بنی هاشم حضرت عباس (س) تکریم انسان به طلوع بقیه ا… و نوید امامت و وراثت زمین به مستضعفان و …، در تقویم های این ماه ثبت شده است. واقعیتی چنین سرشار از حقیقت، می طلبد تا گوهرشناسانه، نگاهی ویژه داشته باشیم و مومنانه دست مردمان را بگیریم و غم از چهره گرفتاران برگیریم و به قوت دست های غنی‌شده در کمک به “عیال الله”، “مفاتیح الجنان” را برداریم، دعاها را کلمه به کلمه کلید کنیم برای جنت که هم زندگی ما را بهشتی کند و هم ما را در بهشت دوست زندگی بخشد… شعبان، معظم است، بزرگ است و بستری است برای بزرگ شدن آدمیانی که خویش را با بندگی حضرت خداوند تعریف می کنند. رسم بزرگ شدن را هم بزرگان ما با سیره عملی خود تحریر فرموده اند؛ بخشش، دست گیری، کرامت، مهربانی، مواسات و همه رفتار های زیبایی که زشتی را از جامعه پاک می کند. از همین مسیرِ شعبان است که به نوروز می رسیم. به فصل نوشیدن طبیعت که مردمان هم در آرزوی لباس نو اند. به ویژه کودکان که برای رسیدن به این آترزو، لحظه ها را می شمارند. تکریم شعبان، بستر سازی برای نوروز کودکان است. تعظیم در برابر عیدآفرینانِ شعبان هم زیستنی حسینی است. حسینی باشیم.