روز پدر به شمار برگهای تقویم، دو روز گذشت اما برای اهل معنا، که در قرآن، احسان به والدین را در کنار مقام بلند توحید خوانده است، همه روزها روز پدر است. یوم الله روشنی بخشی که انسان را از تاریکیهای جهان مادی به روشنایی معنویت میرساند. منتها باید به خود و رفتار خویش نگاه کنیم که در کجای جغرافیای معرفت ایستادهایم؟ رابطه ما با پدر هامان چگونه است؟ آیا اوج آن میشود همین قصه جوراب و تمام؟ یا دستی هم میبوسیم -اگر کرونا بگذارد- و سلامی و نگاهی و باز هم تمام! زحماتشان را چگونه پاس میداریم و حرمتشان را چه سان ارج می نهیم؟ پاسخ به این پرسشها و سوالاتی از این دست می تواند شاکله فکری ما و رسم الخطِ معرفتی دیارمان را نشان دهد. البته این قوام ساختاری نهاد خانواده ما را هم عیان میکند. از جمع ما آدمها و رفتارهایی که داریم میتوان به شناخت جامعه رسید و با توجه به جایگاه پدر و مادر، نمره داد به جمعها و جامعه. حتی باید به رابطه با پدر پس از مرگ هم ادامه داد. شاید تشریع وجوب عبادات قضا شده پدر برای پسر بزرگتر و استحباب آن برای دیگر اعضای خانواده این باشد که رابطه بنوت هرگز قطع نشود. این رابطه می تواند در بزرگ شدن و برکت یافتن حیات خود آدمی هم نقشی به سزا داشته باشد. بسیارند بزرگانی که راز قامت رشید کردن خود را در تعظیم مقام پدر می دانند و خدمت به او را نردبان آسمان میشمارند که میتواند افقهای موفقیت را به روی آدمی بگشاید. فکر میکنم همین سخن روشنِ پیامبر اکرم (ص)که میفرمایند: آنکه پدر و مادرش را خشنود کند، خدا را خشنود کرده و کسی که پدر و مادر خود را به خشم آورد، خدا را به خشم آورده است. تمام حقیقت را بیان کند برای کسانی که دل به رضایت الهی خوش دارند و در هندسه” راضیه مرضیه “حرکت میکنند. حرمتگذاری به والدین فقط در زمان حیات، رضایت خدا را به دنبال ندارد بلکه تکریم و توجه به آنان بعد از مرگ هم کرامت بخش است و درهای آسمان را به روی انسان باز میکند و برکتی میبخشد که حیات را عطر طیبات میزند. اگر پدر در خانه نیست تا در را بگشاید، مزارش هست تا از آن در های اسمان را به روی مان باز کند. سفره نان اش اگر پهن نیست، دستانش به دعا باز و بلند است. به اجابت هم نزدیک تر است که او با مرگ خود سفره نشین خدا می شود. پدر را قدر بدانیم در زندگی و تکریم کنیم بعد مرگ. مرام جوانمردی چنین است.
دیدگاهتان را بنویسید