نخست نیوز – جنگ، شاید برای سایرِ کشورها و فرزندان جهان بینی های دیگر فقط یک رویداد نظامی باشد. شاید بتوانند آن را تنها در قابی ببینند که یک سویش توپ و تانک و تفنگ است و دیگر سویش مرگ و ویرانی. برای ما اما چنین نبود و نیست. این درست که ما هرگز پی جنگ نبوده ایم و هیچگاه برای شلیک به قلب سربازان دیگر کشورها، تفنگ خود را خشاب گذاری نکردهایم. اما جنگ را در قامت تعریف رسمی جهانی باور نداشتیم. دشمن با توپ و تانک آمد. ما اما با غیرت و همت و خداخواهی و وطندوستی به دفاع از زندگی و محیط زندگی خود پرداختیم. تفنگ داشتیم اما به سالاری جنگافزارها گردن ننهادیم. نگذاشتیم آن نگاه در اندیشه ما به حکومت برسد که چون چکش به دست دارند، همه را شکل میخ میبینند و بر سرشان میکوبند. تفنگ ها اسیر اراده ما بودند. بهویژه وقتی با طراحی و تصریح امام به “دفاع مقدس” تبدیل شد، ما از تقابلهای رایج نظامی فرسنگها فراتر رفتیم و شاهد تولد یک مکتب بودیم که بسیاری از شئون دیگر را هم در بر می گرفت لذا در کنار بعد نظامی، ابعاد دیگر و بهویژه سویههای معرفتی و فرهنگی هم برجستگی خاص یافت. ما به سبکی نو در زندگی رسیدیم که به بسط زیبایی ها انجامید. و به راستی چه زیبایی می توان یافت که از ایثار، برتر بیاید.
دیدگاهتان را بنویسید