گامی به سوی ساخت موشک با کمک هوش مصنوعی
به گزارش نخست نیوز
مهرشاد عنبری
در دیدار تیم ملی ایران مقابل ازبکستان، اتفاقی رقم خورد که بسیار فراتر از شکست برابر تیمی با رنکینگ ۵۰ جهان بود. حساسیت ماجرا زمانی افزایش یافت که مهدی طارمی که در این بازی بازوبند کاپیتانی را نیز بههمراه داشت بدون توجه به چارچوبهای تیمی، شخصاً درباره زدن یکی از پنالتیها تصمیم گرفت. این رفتار یک واکنش لحظهای نبود، بلکه نشانهای آشکارا، عبور از مرزهای اختیارات بازیکن و ورود به قلمرویی است که در فوتبال حرفهای دنیا خط قرمز تلقی میشود.
*ضربالمثلی قدیمی میگوید،* اگر از همان ابتدا جلوی سیل گرفته نشود، خانه را با خود میبرد.
اگر امروز با چنین رفتارهایی برخورد اصولی و قاطع نشود، در دورههای بعد همین بازیکنان نهتنها مجری تاکتیکها نیستند، بلکه تبدیل به تعیینکننده ترکیب، استراتژی و حتی سرنوشت تیم خواهند شد. سرمربی نیز در حضور بازیکنانی با چنین سطح از نفوذ، اعتمادبهنفس لازم برای اجرای نظریهها و نقشههای فنی خود را از دست خواهد داد و نتیجه آن، فرسایش اقتدار کادر فنی است.
اصل پذیرفتهشده در مدیریت، آن است که پست و جایگاه باید متناسب با ظرفیت واقعی افراد باشد. عبور از این مرز، فرهنگی را ایجاد میکند که اصلاح آن برای دیگران کاری بس دشوار و پرهزینه است و گاه حتی میتواند به ازهمپاشیدگی ساختار تیم منجر شود. نمونه روشن آن زمانی است که یکی از بازیکنان مطرح کشور، با ۳۶ سال سن و سابقه حضور در معتبرترین باشگاههای ایران، در یک مصاحبه عمومی سخنی بر زبان میآورد که توهینی آشکار به شعور مردم تلقی میشود. نگهداشتن چنین فردی در تیم ملی، در واقع تکرار همان توهین است، توهینی که اینبار نه از سوی بازیکن، بلکه از طرف کادر اجرایی به جامعه تحمیل میشود.
فوتبال ایران هرگز دچار کمبود استعداد نبوده و نیست. در فاصله باقیمانده تا رقابتهای جام جهانی نیز امکان تزریق بازیکنان جدید کاملاً وجود دارد. چنین تصمیمی نهتنها نشانه ضعف نیست، بلکه نشاندهنده شجاعت سرمربی و توجه او به ظرفیتهای پنهان فوتبال کشور است ،ظرفیتی که افکار عمومی بهخوبی آن را تشخیص میدهند. حذف بازیکنانی که از منظر فرهنگی و حرفهای قابل دفاع نیستند، نه اعتراض نهادی را در پی خواهد داشت و نه ضربهای به تیم وارد میکند.
نمونههای مشابه در تاریخ فوتبال جهان کم نیست. یکی از روشنترین آنها تصمیم امه ژاکه، سرمربی فرانسه، در سال ۱۹۹۶ بود، زمانی که او اریک کانتونا را با وجود شهرت جهانیاش از برنامههای تیم ملی کنار گذاشت. این تصمیم دشوار اما ضروری، زمینهساز شکلگیری تیمی منسجم شد که در نهایت در جام جهانی ۱۹۹۸ به قهرمانی رسید.
دیدگاهتان را بنویسید