×
×
جدیدترین‌‌ها

برایم فرقی نمی‌کند

  • کد نوشته: 77237
  • شهریور 14, 1402
  • «برایم فرقی نمی‌کند، هر طور که راحتی، دیگه مهم نیست، تفاوتی ندارد، هر جور دلت می‌خواهد و…» هر یک از این جمله‌ها یا شبه جمله‌ها یا مواردی شبیه آن‌ها که حال و هوای «بی‌تفاوتی» دارد درواقع یک زنگ خطر و هشداری جدی برای ما در مناسبات و مراودات اجتماعی با افراد مختلف است.

    برایم فرقی نمی‌کند

    نخست نیوز : دکتر مهدی یاراحمدی خراسانی- سرمایه اجتماعی و مجموعه‌ی دوستان و عزیزان انسان همواره ثروت ارزشمندی هستند که می‌توانند در بزنگاه‌های زندگی حال آدم را خوب کنند و دلش را گرم. به‌شدت به جمله یا مثل معروف «هزار دوست کم است و یک دشمن بسیار» اعتقاددارم و حس می‌کنم باید بیش از هر چیز دیگری در زندگی از افرادی که پیرامون ما هستند یا به‌نوعی ربط یا اتصالی به ما دارند مراقبت کنیم. مراقبت کردن یعنی این‌که احترام آن‌ها را نگه‌داریم، در مواقعی که نیازی دارند در حد توانایی خویش کمک‌حال آن‌ها باشیم و در مهربانی و محبت کردن به دیگران بی‌ریا و خالص و به‌دوراز تنگ‌نظری رفتار کنیم. چه زیبا و لذت‌بخش است درحالی‌که خودت خبر نداری دوست یا عزیزی برایت دعا کند، حال خوب تو را از خدا بخواهد یا خاطرات شیرینی که با تو داشته است را در ذهن مرور کند و احساس بهتری داشته باشد. آدمی می‌تواند همچون درخت باشد که سرسبز، فرح‌بخش و زیبا است، هوای پیرامون خود را مطبوع می‌کند، دیگران زیر سایه‌ی پرمهرش آرام و قرار می‌یابند و به اطرافیانش جان می‌بخشد. هر ارتباطی در هر سطحی که قرار دارد نیاز به مراقبت، اصلاح و بهبود دارد تا همواره طراوت، تازگی و اثربخشی مطلوب خود را حفظ و انسان را در مسیر زندگی اجتماعی سالم‌تر یاری نماید. پس به‌گونه‌ای رفتار نکنیم که آدم‌های زندگی ما به نقطه‌ای از بی‌تفاوتی یا بی‌علاقگی برسند و بودن یا نبودن ما برایشان فرقی نکند یا این‌که حتی «دوری و دوستی» را ترجیح دهند. در آموزه‌های اخلاقی همواره بر این موضوع تأکید می‌شود که رفتار و گفتار آدمی در اجتماع باید به‌گونه‌ای باشد که حس و حال خوب را به دیگران منتقل نماید و باعث ایجاد شادمانی، امید و دلخوشی مردم شود. وزن و وقار آدمی با غرور، تکبر، فخرفروشی یا با نخوت در زمین راه رفتن بالا نمی‌رود بلکه به تعبیر امام رضا علیه‌السلام «دوستی با مردم نیمی از خرد است». پس چه می‌شود عده‌ای با رفتارهای نامناسب ارتباط صمیمانه، محترمانه و مهربانانه خود با دیگران را خدشه‌دار می‌کنند و سبب ایجاد بی‌تفاوتی یا حس رهاسازی در آن‌ها می‌شوند؟ این دنیا آغشته با محدودیت‌ها، محرومیت‌ها، رنج‌ها، غم‌ها و دردها است. «هنر زندگی کردن» یعنی این‌که آدمی فراگیرد باوجود همه‌ی این موارد برای خودش سطح قابل قبولی از آرامش و مطلوبیت را ایجاد نماید و در کنار همه‌ی مشکلات احتمالی که با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند تا جایی که امکان دارد حالش خوب باشد. یکی از مواردی که در این مسیر بدون شک می‌تواند اثرات شگرفی داشته باشد برقراری حس دوستی و تعلق با مردم است. البته قاعدتاً سطح افراد باهم فرق می‌کند. به‌عنوان‌مثال خانواده، همسایه، همکار، دوست، فامیل، آشنا و … هرکدام در یک سطح و جایگاه خاصی قرار دارند که به نسبت اهمیت باید در معاشرت اجتماعی بدان توجه و از آن مراقبت کرد. سه واژه «احترام، کمک و محبت» در همه‌ی آن‌ها به‌صورت ثابت قرار دارد که باید در هر سطحی به‌اندازه اهمیتی که دارد موردتوجه قرار گیرد.

    برچسب ها

    نوشته های مشابه

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *