نخست نیوز، دکتر مهدی یاراحمدی خراسانی_ پس مراقبش باشید. گاهی میتوان همچون شمشیر با یک جمله سر یک نفر را برید، ریشهاش را زد، حالش را گرفت، دلش را شکست و خلاصه بلایی به سرش آورد که شاید مدتها طول بکشد بهروز اول برگردد.
برخی میگویند «حرف باد هواست» پس به خودشان اجازه میدهند هر چه دلشان خواست به زبان بیاورند و هر جوری حال کردند حال دیگران را بگیرند. اما غافل هستند حرف گاهی ساتور و تبر، بمب و دینامیت، باد و طوفان و زلزله و آتشفشان است که میتواند آبرو و دودمان دیگران را به باد دهد. پس مراقب همین باد هوا باشید که همچون طوفانی دین و دنیای شمارا خراب نکند و آبرویتان را نبرد.
برخی عادت کردهاند هرز باشند. هر چه دلشان میخواهد به اینوآن بگویند و دستآخر هم که از ناراحتی دیگران باخبر میشوند بلافاصله میگویند: حرف باد هواست. منظوری نداشتم. سخن گفتن با دیگران از سادهترین انواع برقراری ارتباط بین انسانهاست که هم میتواند امیدآفرین، دلنواز، زیبا و روحیهبخش باشد و هم میتواند سبب ناامیدی، ایجاد کینه و دشمنی و دهها مشکل دیگر گردد.
آدمی اگر میخواهد عاقبتبهخیر شود باید زبان خود را جمع کند، افسارش را در دستان خویش محکم نگاه دارد، هر جا خواست خودنمایی کند و کلامی را نقل کند حسابی باعقل و وجدان او را کنترل و پیامدهای گفتارش را پیشبینی و گوشزد نماید و خلاصه اینکه حواسش باشد این زبان قدرت عجیبی دارد که هم میتواند انسان را به قعر جهنم ببرد و هم سبب رستگاری فرزندان آدم شود.
انسانها در برابر کلمات دفاع و سپری ندارند پس آنها را همچون سنگ سختی به سمت آنها پرتاب نکنید که به جسم و روح و اندیشه آنها آسیب خواهید رساند. همانجایی که تصمیم میگیرید طرف را سر جایش بنشانید، خشم خود را خالی کنید، انسانی را تحقیر و یا بهاصطلاح ضایع کنید، آبروی کسی را ببرید، اسرار فردی را بازگو نمایید، عیب و نقصان دیگران را نقل مجلسی کنید و یا از سر حسادت یا برای دو به هم زنی چیزی بگویید و … دقیقا همینجا زمانی است که حرفها آتشی میشود که به جان خود و دیگران خواهید انداخت که هر آن چه عمل خیر داشتهاید را میسوزاند و آرامش را از شما میستاند. علاوه بر اینکه «هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد» فراموش نکنیم در خیلی از موقعیتها انسان نباید سخن بگوید.
نشان به آن نشان که در بسیاری از اصول اخلاقی و ادبی «سکوت» محترم و نشانی از عقلانیت شمردهشده است. چهبسا انسان به خاطر پرحرفی و گزافهگویی، کلامی به زبان جاری سازد که ارزشی ندارد و یا سبب گناه میگردد. پس خوب است در بسیاری موارد سکوت را هم امتحان کنیم. گاهی یکسخن نابجا یا مغرضانه میشود یک کوه یا یک زخم که هیچ مرهمی ندارد و ممکن است اثرش تا مدتها در دل آدمی باقی بماند و روان او را بهکلی آشفته سازد.
در بیان یک روانشناس مشهور آمده است: « تمدن ازآنجا آغاز شد که انسان بهجای سنگ، کلمه پرتاب کرد. انگار انسان متمدن فهمیده بود سنگها بهاندازه کافی دردناک نیستند و دیگر پاسخگوی پرخاشگری او نخواهند بود. کلمات متنوعتر از سنگها بودند، میشد قبل از پرت کردن، انتخاب کرد که چقدر دردآور یا ویرانگر باشند. از سنگها میشد گریخت اما از کلمات نه.»
دیدگاهتان را بنویسید