مقام معظم رهبری امسال را سال در جهش تولید با مشارکت مردم نامگذاری گردند، تا همچنان مسوولان مساله اقتصاد را سرلوحه امور خود بدانند.

زدیم، خوب هم زدیم. این تیتر یکِ یکی از روزنامه ها بود که به دل می نشست. البته به دلِ ما و ملتِ ما که برای حراست از عزتِ ملی، خواهان تنبیه بچه شرور و پرروی صهیونیسم بودیم. سربازانِ بی جیره و مواجب یا مزدوران اجاره ای صهیونیسم که در فضای مجازی باز به جنگ حقیقت آمده اند اما ناخوشی، خوشی های سابق شان را هم نابود کرده است.

می‌گویند فلانی بی‌خیال است یا اینکه بی‌عار است.اهل کار وزندگی نیست و خلاصه توی عالم خودش هست و به دیگران کاری ندارد. اگرچه همه ما از چنین افرادی انتقاد و گلایه می‌کنیم اما درعین‌حال می‌گوییم خوشا بحالش که آرامش دارد.

 آقای مدیر باور کنید گاهی با رفتن شما خیلی از امور درست می‌شود و کارها سامان می‌یابد. این تصمیم هم نشانه تقوای کاری است که در چنین شرایطی فرد مسوولیت را به مدیری شایسته‌تر واگذار نماید و هم خبر از تعهد و مسوولیت‌پذیری می‌دهد.

متاسفانه این روز ها شاهدیم در بعضی از برنامه های صدا و سیما که در مواردی فعلا در ید تندروهای ضد کارآفرینی و سرمایه گذاری است، تلاش زیادی جهت پایین کشیدن افراد برخوردار به منظور تحقق عدالت از راه هم سطح نمودن آحاد جامعه دارند.

روزهای پایانی سال 1402 را سپری می کنیم سالی که با هم خوبی و بدهایش به پایان رسید .

بهار در بهار است تعبیری که می‌توان برای فضای نوشونده پیش رو نوشت. از یک‌سو بهارِ زمان است که آغوش گشوده بابرکت و رحمت و مغفرت، رسیده است و سفره آیاتِ خود را گسترانیده است و از دیگر سو، بهار زمین است که نشانه‌های رویش را به رخ می‌کشد.

کشور ما در معرض انواع حوادث طبیعی است و هر از چند گاهی با اخبار ناگوار حوادث غیر مترقبه در گوشه و کنار میهن هستیم.زلزله، سیل، طوفان و دیگر حوادث طبیعت ، مهار کردنی نیست اما با علوم و تکنولوژی روز قابل پیش‌بینی و تا حدودی قابل پیشگیری از عواقب مرگبار آنها هستیم.

روزگار عجیب‌وغریبی شده است. هیچ‌چیزی سر جای خود قرار ندارد. اخلاق و انسانیت حلقه‌ی گم‌شده‌ی کارکرد نظام‌های بشری است. هرکسی ساز خودش را می‌زند و تنها به خویشتن و منافع شخصی می‌اندیشد.

دوازدهمین دروه انتخابات مجلس شورای اسلامی جمعه گذشته برگزار شد .آمار حضور مردم در این انتخابات بسیار کم بود، البته دلایل این عدم حضور در این مقاله نمی‌گنجد اما به‌یقین کاستی‌های که دولتمردان از خویش بجای گذاشتند دلیل اصلی عدم همراهی مردم بود.