بنا بود پایان هر سال، آتش، زردی و خمودگی را از ما بگیرد و با بخشیدن سرخی‌اش، شور زندگی به رگ‌هایمان بدواند، اما آنچه امروز از وحشت صداهای مهیب چهارشنبه‌سوری در وجودمان می‌ماند، فقط زردی است که تا روزها در چهره‌هایمان جا خوش می‌کند و مصدومانی که با دست و روی سیاه روی تخت‌های بیمارستان به خود می‌پیچند و همراهانی که با رنگ پریده و چشم‌های تر برایشان دعا می‌کنند.

تاریخ، معلم است. آنان که درس می‌گیرند به توفیق می‌رسند. کسانی که با چشم‌بسته از برابر آن می‌گذرند وقتی چشم‌باز کنند باید دست‌های خود را به تسلیم بالا ببرند. اجازه بدهید با یک نقل‌قول طلایی شروع کنم؛ "خاک می‌خوریم، اما خاک نمی‌دهیم.