یادداشت؛

امان از رقابت هایِ رفاقت کُش

نخست نیوز – فضای مجازی- متاسفانه- پر شده از حرف های حقیقت سوز. حرف هایی سردِ سردِ سرد که زمهریر آفرین هم ست. خدا بیامرزد بزرگتر ها را که حکیمانه می گفتند حرف سرد، مِهر گرم را از بین می برد. راست و درست و دقیق می گفتند. حرف سرد حتی وسط چله تابستان هم لرزه می اندازد به تن آدم چه رسد به روزهایی که هوا خودش اندازه کافی سرد باشد. بزرگتر ها مان، در سیاهی سطور گم نشده بودند تا پُز با سوادی بدهند.  مدرک نگرفته بودند تا قاب کنند و با عنواین پر طمطراقش، راه را گم کنند. درک داشتند و معرفت در کوزه می کردند و به تراوش آن پند می دادند مردمان را. آنان از نورانیتِ خدا داده، در جان چراغی می یافتند که نه تنها خودشان را که دیگران را هم روشنای راه بود. به روشنی می دیدند و به صراحت بیان می کردند تا مراقبِ حرف های سرد باشیم که گاه همه عمر مان را زمستان می کند. این را در عالم سیاست و رقابت های انتخاباتی، خودما هم تجربه کرده ایم. این که نیکو درس گرفته باشیم یا به بیماری “ناموختن ز هیچ آموزگار” مبتلا شده باشیم، مسئله دیگری است اما تجربه کرده ایم. دیده ایم که کلام سرد، نه تنها گرمای مهر و محبت را نابود می کند که زخم هایی دارد بدتر از شمشیر. زخم هایی که همیشه ناسور می ماند.پمپاژ حرف های سرد و زخم های ناسور از فضای دوقطبی شروع می شود والا “رقابت” های مومنانه بر اساس “فاستبقوا الخیرات” که نه رفاقت سوز است و نه سرما آفرین. چیزی که باید در فصل پیش رو بدان ویژه توجه کنیم همین است که دوقطبی سازی، رقابت را به مرحله ای نرساند که بر گور “رفاقت” پای بکوبیم. بدانیم ارزش رفاقت خیلی بیشتر از این است که پای رقابت ها قربانی شود. فردای وطن همیشه به رفاقت نیاز دارد حال آنکه رقابت، زماندار و محدود و در بستر انتخابات معنا پیدا می کند. بکوشیم، جانبداری ما مومنانه، اخلاقی، تاثیر گذار باشد اما هرگز، از دیگران حریم و حرمت نشکنیم که هم در پیشگاه وجدان باید پاسخگو باشیم و هم فردای قیامت جواب خواهند خواست از ما و هم زمهریر برخاسته از حرف های سرد، گرمای زندگی ما را خواهد گرفت.