به گزارش نخست نیوز، غلامرضا بنی اسدی_ بسیج را صرفا یک تشکل شبهنظامی پنداشتن، تقلیل جایگاه و بهنوعی کُفرِ این حقیقت است. مگر نه اینکه معنای کفر، پوشاندن و پنهان کردن است؟ خب، تک ساحتی معنا کردن و سازمان دیدن بسیج هم پوشاندن دیگر ظرفیتهای متمایز و ممتاز بسیج است. پنهان کردن استعدادهایی است که اگر به منصه ظهور برسند، با بینهایت توان مواجه خواهیم شد. البته در اینکه اولین ما به ازای ذهنی در برابر کلمه بسیج، یکنهاد متشکل از مخلصترین فرزندان وطن است، تردید نیست.
این هم به دلیل تحمیل جنگ و نیاز زمان بود که اولین ظهور بسیج را در هیات و هیبت نظامی ببینیم والا بسیج، گستره معناییاش همه شئون زندگی را در برمیگیرد. آنچه در حماسه دفاع مقدس تجربه کردیم، به سرمشقهایی تبدیل شد که در دیگر ساحتهای زندگی باید مشق شود. فعالسازی ظرفیتهای فردی در حد اعلا، تخلق به اخلاق اسلامی و سیره انسانی در اوج، بایستگیی است که باید امروز هم حاصل شود. آنچه درباره انسان ایرانی در سند چشمانداز 1404 میخوانیم هم در شخصیت یک بسیجی میتواند متجلی شود.
” فعال، مسوولیتپذیر، ایثارگر، مؤمن، رضایتمند، برخوردار از وجدان کاری، انضباط، روحیهی تعاون و سازگاری اجتماعی، متعهد به انقلاب و نظام اسلامی و شکوفایی ایران و مفتخر به ایرانی بودن.
” در کسانی ظاهر و متبلور میشود که زیست بسیجی داشته باشند حتی اگر یک روز هم لباس بسیج نپوشیده باشند. نگاه به بسیج بهعنوان یک مکتب، همه کنش گران این حوزهها را در تعریف خود جای میدهد. با تعظیم در برابر بسیجی در قامت امنیت آفرینی، باید به تکریم باورمندان این خصلتهای سازنده در هیات مکتب بسیج بپردازیم. با این مشرب میتوان هم به ماندگاری و توسعه بسیج امید بست و هم به اعتلای فرهنگی و سربلندی وطن. کوچکسازی نکنیم بسیج را که بزرگی ایران در تعظیم بسیج است.
دیدگاهتان را بنویسید