این رمضانِ زیبایی‌آفرین!

نخست نیوز : رمضان، یک‌فصل خاص است. یک بازار که “یکِ” آدمی را به “صد” می‌خرند. هر کار خوب، ضریب پیدا می‌کند بسان بذری که چون در زمین رود، چند ده برابر می‌روید و جوانه می‌زند و به بار می‌نشیند. شاید یکی از دلایل مهمش این باشد که روزه‌داری، ریا گریز ترین عبادت است. چون فقط برای خدا انجام می‌شود، خدا هم فقط برای خود برمی‌دارد و برکت می‌دهد به آدمی و اعمالش. آن‌وقت خواب روزه‌دار هم عطر عبادت می‌گیرد و رفتارش به حسنات مکرر، بدل می‌شود. خدا بیامرزد حضرت استاد صفائی حائری را که به زیبایی رسم بندگی را تبیین می‌کرد و می‌فرمود:” … وقتی‌که من دل از دنیا بیرون فرستاده باشم،هر کاری که در دنیا بکنم الهی است؛چه بخورم،چه بخوابم،چه بنشینم و چه …. و اگر دل از دنیا بیرون نفرستاده باشم،هر کاری بکنم دنیایی است،چه نماز بخوانم و روزه‌بگیرم و چه عرفان و کلام قدیم و جدید بگویم،همه‌اش به این دنیا برمی‌گردد. این بسط وجودی من است که من را از این دنیا بیرون می‌برد.” بله، اصل کلام در همین است. در تعریف نسبت خود باخدا. در تحریر دقیق مرزهای بندگی و بردگی. اگر به مقام بندگی رسیدیم، حسنات این رسیدن، گناهان را می‌شوید که خداوند علی اعلا خود در آیه 114 سوره شریفه هود می‌فرماید”…إِنَّ الْحَسَنَاتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ ذَلِکَ ذِکْرَى لِلذَّاکِرِینَ ؛ زیرا خوبی‌ها بدی‌ها را از میان می‌برد این براى پند گیرندگان پندى است” و چه حسنه‌ای بالاتر تاتز بندگی؟ اصلا این مقام، نتیجه به بار نشستن شبکه خوبی‌هاست. انسان اگر به “بندگی” رسید همه اعمالش رنگ خدا می‌گیرد و برکت می‌یابد اما اگر چنین نشد، به “بردگی” تنزل خواهد یافت. آن‌وقت شیطان در آنچه عبادات می‌پندارد هم تصرف خواهد کرد تا جایی که سجده، این نماد تام و تمام خاکساری هم برایش غرور بیاورد و معلوم است نتیجه غرور. باری رمضان راباید نیکو تجربه کرد تا نیکو شد و در مداری قرار گرفت که هرروز بهتر از دیروز شود و بستر فرای بهتر، ان شاءالله