وجود یک میلیون و ۵۰۰ هزار مبتلا به آلزایمر در کشور
نخست نیوز– سالیان سال است که هرگاه ماه محرم به پایان میرسد به کوله بار آموخته‌ها و اندوخته‌های خویش می نگرم و از خود میپرسم چه توشه‌ای از این ماه گرفته‌ای؟ در این ایامی که گذشت چه قدر تغییر و تا چه اندازه متحول شده‌ای؟ اصلاً چه درس و منشی از این ماه و روزهای مملو از پند و اندرز دریافت نموده ای؟ تا چه حدود به درک واقعه عاشورا نزدیک شده ای؟ و مهمتر از همه تا چه میزان از بزرگی و عظمت حضرت امام حسین (ع) در جان و رفتارت رسوخ کرده است؟
هر چند طرح اینگونه سؤالات همیشه در ذهن نگارنده چالش برانگیز بوده است، اما خجسته و مغتنم میدانمش. اکنون هم به نیت قرب به امام حسین (ع) و با قصد هم افزایی در درک حادثه باشکوه و پرشور عاشورا، خیمه ای فرهنگی بپا کرده و بجای چای و شربت، سئوال توزیع می کنم تا شعور هم همانند شور در این مراسم ایفای نقش کند. با طرح این مقدمه کوتاه از همراهان عزیز می پرسم:
وقتی صدای گام های ماه محرم به گوش و هوش میرسد چه ندا و زمزمه ای در وجود ما طنین انداز می شود؟ نزدیک شدن به محرم چه چیزی را به یاد ما می آورد و ما در چه افکاری غوطه ور می شویم؟
این سوالی است که پاسخش برای تک تک محبان حسین(ع) بدیهی و حاضر به گویش است، چرا که هر کسی منظره ای از محرم در ذهنش جاری ست؛ یکی پرده های سیاه، لباس های مشکی، خیمه های برافراشته، غذاهای نذری، زنجیرزنی و سینه زدن در خاطرش تداعی می شود. یکی مظلومیت و معصومیت امام حسین و خانواده مکرم و یاران باوفایش در خاطرش مجسم میگردد، گروهی در برابر فداکاری و ایثار اسطوره های کربلا سر تعظیم فرود می آورند. بعضی از شقاوت و سنگدلی لشکریان بیرحم اموی اظهار تنفر می کنند و فکر انتقام را در سر می پرورانند، جمعیتی هم قامت رعنای امام حسین (ع) را در برابر ظالمانی که تحت لوای دین حقوق خلایق را پایمال می کنند به تصویر می کشند. عده قلیلی هم این واقعه را افسانه می پندارند.
روی سخن نگارنده متوجه کسانی است که محرم را ماه حلول عشق می دانند و تحت تاثیر عظمت های معنوی و اخلاقی این روایت تاریخی هستند. حادثه ای که هرگز در تاریخ مثل آن نبود و تکرار نشد، رویدادی بی همتا که از فرط فربهی ذهن تاریخ را دریده و همه اعصار و ادوار را تحت تاثیر قرار داده است.
بدون شک هر کسی که در جریان وقایع قبل و بعد از دهم محرم باشد در برابر جان فشانی و بزرگواری آن امام همام و خانواده و یارانش، رسالتی بزرگ خواهد داشت که با مداحی و تعزیه خوانی و برپایی آیین های عزاداری حق مطلب ادا نمی شود و درخور این عظمت بی نظیر و شگفت انگیز نیست. باید کاری کرد کارستان تا صدای آرمان های امام حسین به گوش حق طلبان و آزادگان برسد. بدون تردید عزاداری و تعزیه خوانی کمترین کاری است که در این زمینه می توان انجام داد. هرچند انجام آیین های نوحه خوانی و مرثیه سرایی بخشی از بزرگداشت است، اما کفایت نمی کند. ضمن آنکه نحوه برگزاری آیین ها و مراسم عزاداری که یک عمل مستحب است، نیاز به اصلاحاتی دارد تا از گزند افراط و تفریط های ناموزون در امان باشد و دامنش از وهن دین و تعدی به حقوق دیگران مصون و از غلو و تحریف پیراسته گردد.
دیدگاهتان را بنویسید