سایه فراموشی بر چهره تجربه

به گزارش نخست نیوز،  علی عدالتیان _ 

آیا مسئولان از یاد برده‌اند که سایه سنگین «خانه‌به‌دوشی» بر دوش برخی از این ستون‌های استوار جامعه سنگینی می‌کند؟
سالمندان امروز همان کسانی‌اند که سال‌ها چرخ‌های کشور را به حرکت درآوردند وتکیه‌گاه خانواده‌های خویش بودند؛ اما امروز ثمره دهه‌ها زحمتشان نه آسایش، بلکه نگرانی از سقفی بالای سرشان است.
در حالی که تمام توجهات و تسهیلات دولتی به سوی مسکن استیجاری برای زوج‌های جوان معطوف شده، گویی چشمان بر چهره‌های چین‌خورده‌ای بسته شده که تنها آرزویشان،گذراندن دوران طلایی زندگی درکنار عزیزانشان است. آنان نه در پی تجمل، که در آرزوی سرپناهی امن هستند تا در کنار خانواده‌شان، خاطرات دیروز را مرور کنند و شکوفایی نسل فردا را ببینند.
بسیاری ازآنان به دلیل ازدواج فرزندان وتنگی فضای زندگی، با دشواری روزگار می‌گذرانند.
از سوی دیگر، هزینه‌های سنگین درمان و دارو در کهنسالی، امکان پس‌انداز واندیشیدن به آینده را از آنان سلب کرده است.
آیا عدالت اجتماعی حکم می‌کند نسلی که چرخ‌های کشور را با دستان خویش به حرکت درآورده، در پایان راه دغدغه مکانی برای زیستن داشته باشد؟
واگذاری مسکن به جوانان اقدامی ارزشمند است، اما نباید به بهای نادیده گرفتن نیازهای حیاتی سالمندان تمام شود. از مسئولان محترم استدعا داریم نگاهی عمیق‌تر و انسانی‌تر به این زخم کهنه بیندازند. یک واحد مسکونی برای زوج جوان، آغاز زندگی است؛ اما برای زوج مسن، پایان چشم‌انتظاری دردناک و تضمین عزت نفس در واپسین سال‌های حیات است. وقت آن رسیده که سایه سنگین بی‌سرپناهی از سر این سرمایه‌های ملی برداشته شود.