100 روز آرامش
به گزارش نخست نیوز، دکتر مهدی یاراحمدی خراسانی_ عادت کرده‌ایم در هیاهوی زندگی عصر فرا صنعتی به دنبال اهداف ریزودرشت خود بدویم و مقوله‌ی معیشت و روپا ماندن مالی و اقتصادی اکنون آن‌قدر سخت و پیچیده شده است که گاهی مسایل بسیار مهمی از یادمان می‌رود، اهمیت خود را از دست می‌دهد، نسبت به آن غفلت می‌کنیم، یا حداقل آن‌طور که بایدوشاید به آن‌ها نمی‌پردازیم.
یکی از این مسایل و موارد که بسیار مهم است و سعادت دنیا و آخرت ما تا حد زیادی به آن وابسته است حفظ شأن، جایگاه، احترام، کرامت و نقش «پدر و مادر» در زندگی همه‌ی ماست. خداوند در قرآن آنجا که سامانه‌ی ارتباط انسان با سایرین را تعریف می‌کند می‌فرماید؛ «إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ» یعنی «همانا «خدا (خلق را) فرمان به عدل و احسان می‌دهد». اما به پدر و مادر که می رسد پروردگار آن‌ها را از سایرین جدا می‌سازد و دیگر سخنی از عدل نمی‌کند و در سطحی بالاتر امر می‌دهد و می‌فرماید: «وَقَضَى رَبُّکَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا» یعنی؛ «و پروردگار تو مقرر کرد که جز او را مپرستید و به پدر و مادر [خود] احسان کنید» آیه احسان به والدین آیه ۲۳ سوره اسراء است که پس از دعوت به توحید انسان‌ها را به نیکی‌کردن به پدر و مادر دعوت می‌کند. این بدان معناست که به والدین که می‌رسی تکلیف تو فقط و فقط «احسان» و نیکی است.
باید بی‌محابا آن را تکریم کنی، قدر بدانی، در صدر نشانی و هر آنچه در توان داری برای آرامش، شادمانی و حفظ کرامت و احترام آن‌ها به کار ببری. مفسران احسان به والدین در آیه را حکمی قطعی و نسخ نشدنی از جانب خدا می‌دانند. همچنین علامه طباطبایی مقدم شدن احسان به والدین بر سایر احکامی که درآیات بعدی آمده را دلیلی بر اهمیت این حکم می‌داند.
در این آیه حق والدین هم‌ردیف حق خداوند شمرده‌شده است. مفسران قرار گرفتن آن بعد از اصل توحید را نشان از اهمیت احترام به پدر و مادر و جایگاه رفیع این نوع اطاعت نزد خداوند می‌دانند. عده‌ای در تناسب بین توحید و احسان به والدین در آیه مواردی را ذکر کرده‌اند؛ ازجمله آنکه خداوند سبب حقیقی وجود انسان و والدین سبب ظاهری و معیشت آن‌ها هستند و همان‌طور که شکر نعمت‌های خداوند به‌عنوان منعم حقیقی واجب است، شکر نعمت‌های مخلوقین در حق انسان نیز واجب است و هیچ‌کس به‌اندازه والدین در حق انسان کاری نکرده و مستحق شکرگزاری نیستند. مگر می‌شود آدمی پدر و مادر را فراموش کند ، حق آن‌ها را ادا نکند، قدرشان را نداند، در برابر آن‌ها مبادی‌آداب نباشد، صدایش را بلند کند، فرمان آن‌ها را اجابت نکند و با غرور و تکبر به هنگام پیری با آن‌ها مواجهه نماید. این‌چنین انسانی از رحمت خدابه‌دور خواهد بود و مرتکب گناهی می‌شود که خداوند آن را در زمره‌ی گناهانی قرار داده است که هیچ‌گاه بخشیده نمی‌شوند. پدر و مادر اسباب اجابت دعا، مایه رحمت خدا و ریشه و اصالت آدم هستند که باید در هر حالی احترام آن‌ها حفظ شود و توسط فرزندان گرامی داشته شوند. پس به یادآورید و به خود تذکر دهید دوباره و چندباره، هرروز و هرلحظه که شما وظیفه‌دارید همچون پروانه دور شمع وجودی نورانی و گرمابخش آن‌ها طواف کنید و هر آنچه از مهربانی، ادب، تکریم و یاری‌رساندن آموخته‌اید دودستی و باکمال امتنان و احترام تقدیم وجود شریف و پربرکت آن‌ها نمایید. یادمان نرود که هر آنچه امروز داریم به همت و برکت والدین خویش داریم و موظف هستیم در زمان «حیات» تمام‌وقت و تمام‌قد در خدمت آن‌ها باشیم و در زمان «ممات» به‌گونه‌ای زندگی کنیم و آن‌ها را یاد نماییم که روحشان قرین رحمت و شادی باشد و در سرای آخرت برای فرزندان خویش دعا کنند. و چه زیباست رابطه‌ی عاشقانه، مهربانانه و مودبانه فرزندی با پدر و مادرش که از سر انسانیت و کمالِ رفتار آن‌ها ارج می‌نهد، در برابرشان تواضع دارد و همه جوره به آن‌ها خدمت می‌کند.
دیدگاهتان را بنویسید