از گوشه‌ و کنارها، در مهمانی، داخلِ مترو و اتوبوس، حتّی بعضاً در محیط‌های رسمی درباره‌اش می‌شنویم. حرفش که پیش کشیده می‌شود، فوراً همه در تکاپو می‌افتند تا خودشان را از پیوندها و تارهای ارتباطی با آن بَری کنند؛ «من که اعتقاد ندارم ولی...»، «فلانی با چشم خودش دیده که...»، «آدم کاردرستی را می‌شناسم که گفته...»، «من فقط به فال حافظ اعتقاد دارم اما...» و چه و چه. تقریباً هیچ‌کس دوست ندارد با برچسب «خرافاتی» شناخته شود، لذا بسیاری این بُعد از افکارشان را انکار می‌کنند اما در نهان‌خانه‌ اندیشگاه‌شان، اتفاقات مختلف را با متر و معیار آن می‌سنجد.