یادداشت

ما و ذخیره راهبردی رمضان

همه حرکت ها برای رسیدن است. رسیدن به مقصدی که انسان از پیش انتخاب کرده است. مراد از حرکت هم به جاده زدن و قدم از پی قدم برداشتن نیست که “حرکت”، سیر تکاملی انسان است حتی اگر اصلا توان حرکت نداشته و یا حتی “پا” نداشته باشد. من خود می توانم بزرگانی را نشان دهم که “پا” ندارند اما در حرکتِ مدام به سوی کعبه مقصود، پرشتاب، طی طریق می کنند. عبودیت، خود یک هندسه حرکتی دارد. روزه داری در این سپهر، خود گام بلندی است که اخلاص را ، جانمایه دیگر گام ها می کند. لذا باید روزه را و رمضان را ویژه باید در نظر داشت و از زوایای مختلف دید. مهم این است که همه این زوایا برسد به حضرت خدا. مهم این است که ما را در دایره بندگی، تعالی بخشد. حالا از نگاه تقویمی اگر بخواهیم نگاه کنیم می شود اینکه؛ رسیدیم به ایستگاه آخر عشق. باید پیاده شویم آن هم پس از یک ماه پرواز و سخت است این. انس گرفته بودیم با رمضان که به باور من در میان همه ماه ها، «ماه ترین» است و مانوسانه ترین ماه نیز هم. در رمضان به رازهایی می رسیدیم که در غیر آن میسر نبود. در لحظه لحظه این ماه، نفس به نفس به خدا نزدیک تر می شدیم و روز به روز نیز بزرگ تر. انگار آدمیان در همین ماه است که یک سال – حداقل – بزرگ می شوند و آنانی که به فهم رمضان نمی رسند، بزرگ نمی شوند هر چند سالی بر آن ها بگذرد.اما آنانی که رمضان را فهم می کنند آن قدر، قد می کشند که دستانشان به آسمان برسد و آن قدر بزرگ می شوند که توان فهم رازهای بزرگ را داشته باشند. اصلا می توان گفت خداوند رمضان را برای همین در تقویم گنجاند تا ما را بزرگ کند. هر لحظه این ماه، بسان آجری بود که در نظمی ساختار یافته با مهندسی الهی در جای خود قرار می گرفت تا انسان بزرگ تر شود. حکایت فقط لب فروبستن ازخوردن و نوشیدن نبود، بلکه حقیقت پرهیز از همه محرمات، می بایست به واقعیت های زندگی تبدیل می شد و باید بشود. یعنی رمضان باید به راهی امن برای بندگی تبدیل شود که در 11 ماه دیگر هم به سوی کعبه، هموار سازی شده باشد. این که برخی ها، با لبِ بسته- نمی گویم روزه- راه را عوضی بروند و زبان به گناه باز کنند و دست شان به ناپرهیزی عادت داشته باشد، به رمضان و روزه آسیب نمی زند، خودشان آسیب می بینند که گرسنگی را کشیده و تشنگی را چشیده اما به بهره ای که باید نرسیده اند. خسران مبین می تواند یک معنایش همین باشد. سود را اما کسانی – تمام و کمال- می برند که به تقوای تمام ساحتی برسند و رمضان را آغازی قرار دهند برای پرهیزکاری همیشگی. خدا کند ما را هم در این شمار، جایی و شماره ای باشد تا فردای زندگی مان بهتر از امروز باشد و بتوانیم با ذخیره راهبردی روزه و رمضان خود را به رمضان بعدی برسانیم. چنین باد ان شاالله.