نیازمند نوفهمی محرم ایم

به گزارش نخست نیوز ،بودن با حسین، هزینه داشت. امروز هم حسینی ماندن، هزینه دارد. آنان که در کربلا با حجت خدا ماندند، جانشان را دادند اما جهانی را احیا کردند. من فکر می‌کنم اگر انسانی به ایمان رسیده به‌حساب و کتاب برخیزد و هزینه‌ها و فایده‌ها را بسنجد، قطعا به تکریم آن جان‌های تابناک خواهد پرداخت که جهان را به کرامت رساندند. در همان کربلا فراوان در فراوان بودند که در برابر سیدالشهدا ایستادند. یا جان دادند و یا بعد به مرگ خفت از دنیا رفتند اما به هیچ فایده‌ای نرسیدند که جهان هم تا ابد آنان را به لعن و نفرین خواهد نواخت. آیت‌الله صفائی حائری(ره) در کتاب خون خدا، صفحه 58 به ماجرا می‌پردازد با این بیان که؛”معیّت{همراهی} با حسین و در جوار معصوم و ولی بودن، غرامت‌‌هایی دارد که باید آماده‌ پرداختنش باشیم. ” کسانی می‌توانند از این نعمت بیشترین بهره را ببرند که برای پرداخت غرامت عشق هم آماده باشند. کسانی که این آمادگی را ندارند نباید پا به راه بگذارند. بر حذر بمانند و برای حجت خدا و برای جامعه مشکل ایجاد نکنند. به قول استاد؛” یا نخواهیم و شروع نکنیم و نیاییم زیر این چتر، یا اگر آمدیم، بایستیم؛ حتی اگر گوشت و پوست‌ از تنمان ریخت، آبروها رفت، قدرت‌‌ها رفت، ذلت‌‌ها آمد؛ حتی اگر پیراهن پاره‌‌ای را بر تنمان نخواستند!” کوفیان اول گفتند هستیم. نامه نوشتند، برای حجت خدا تکلیف ایجاد کردند اما نماندند. اما در برابر امام ایستادند. امروز هم همین است. یا یا علی نگوییم با راه حسین و یا تا آخر بایستیم. امام در همه دوران‌ها حبیب و مسلم و زهیر و حر می‌خواهد. اینان که باشند حق تنها نمی‌ماند. تنهایی آن زمان حق را چون پیراهنی تنگ دربرمی گیرد که صدای مدعیان بلند اما دست عملشان کوتاه باشد. در کربلا چنین بود. نامه‌ها تا چند هزار رسید اما مرد میدان فقط 72 نفر بودند. آنان هزینه با حسین بودن را به جان پرداختند. اما بردند. و راستی ما “چرا چنین نکنیم؟ مگر آن‌ها که از حسین بریدند و عاشورا را از آن‌طرف به سیاحت نشستند، چه بردند؟ به چه نتیجه‌‌ای رسیدند؟” آنان نابود شدند. هزینه دوری از حسین هزار بار بیشتر از یاری او بود و هست هنوز. کسانی که تسلیم می‌شوند به‌سلامت نمی‌رسند. تاریخ خوانش های خونباری دارد از روایت تیغ و گلوی تسلیم‌شدگان. فقط کسانی که مختار را تنها گذاشتند چهار هزار سر بی تن ماند. باری، کربلا را دوباره بخوانیم. درس امروز ما باید همین باشد… .
غلامرضا بنی اسدی