بهترین فصل حجامت بهار است؟
محمد باقر عطاریانی
این روزها بسیاری از ما برای کمک و دستگیری نیازمندان در این ماه عزیز و مبارک به نوعی سعی می‌کنیم خدمت کنیم.
ماه رمضان فرصت بسیار مغتنمی است برای کمک به محرومان و نیازمندان و در این روزها و شبهای عزیز هستند کسانی که بدون ریا و ادعا مشغول کمک بوده و خالصانه در حاشیه شهر با توزیع غذای گرم و بسته‌های معیشتی سعی می‌کنند تا حدی به جبران کمبودها و سوء تغذیه مردم نیازمند بپردازند.
اما آنچه در این حرکت انسانی و ارزشمند جای تامل دارد بحث موازی کاری‌هاست.
باید اذعان کرد در توزیع بسته‌های معیشتی، آحاد مردم، بسیاری از کارمندان و کارگران ادارات و کارخانه‌ها بصورت خودجوش مشغول خدمتند .در این حال بهزیستی، کمیته امداد و بسیاری از موسسات خیریه و سازمان‌های مردم نهاد، بسیج، آستان قدس، اوقاف، کسبه و اصناف و… بصورت مستقل و جزیره‌ای اقدام به توزیع مواد غذایی و…می‌کنند. این اقدامات ارزشمند است اما چرا در این موضوع و حداقل در ماه مبارک رمضان دارای یک برنامه اصولی و مبنایی نیستیم؟ چرا در برخی موارد احساسی عمل می‌شود، چه بسا خانواده‌ای بارها و بارها از این بسته‌ها برخوردار و خانواده‌هایی هم محروم شوند؟ چرا موازی کاری داریم و چرا هر تشکیلاتی ساز خود را می‌زند؟ چرا این نهادها و سازمان‌ها و…حداقل در ماه رمضان با هم هماهنگ نیستند.آیا یکدیگر را قبول ندارند و به هم اعتماد ندارند؟ آیا دنبال تبلیغ برای خودشان هستند؟
به هرحال وضعیت موجود نشان می‌دهد که اراده‌ای برای ساماندهی و یکی کردن و هماهنگ بودن وجود ندارد. متاسفانه در بسیاری از امور فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، ورزشی و هنری و… شاهد موازی کاری‌ها هستیم در حالی که با یک تشکیلات منسجم و کاربلد می‌توان بخوبی برنامه ریزی و هر طرحی را بخوبی و بدون حاشیه اجرایی کرد.
دیدگاهتان را بنویسید