از جهالت تا خیانت

به گزارش نخست نیوز، بخش خوش‌بین جامعه که هر روز کمیاب‌تر می‌شود با خود می‌گوید انشاء‌الله این مشکلات مربوط به داخل کشور است و ماشین دستگاه دیپلماسی با سرعت تمام در حرکت است….

دکتر هاشم اورعی- استاد دانشگاه صنعتی شریف
در پی انتخابات کم فروغ اخیر شرایط خاصی درکشور حاکم است. شرایطی که دولت را در واپسین روزهای کار خود در وضعیت کاملاً تدافعی قرار داده و اثری از خلاقیت و میدان‌داری در صحنه مدیریت کشور نیست. البته کارشناسان مدتهاست هشدار داده و می‌دهند که این ره به ترکستان است و در آستانه رسیدن به مقصد قرار گرفته‌ایم. از آنجا که دراین چنددهه هیچ‌گاه منافع ملی در اولویت قرار نداشته، گویی دولت هم از این شرایط ناخشنود نیست و به دنبال آن است که چنانچه چوبی بر زمین مانده باشد برداشته و لای چرخ دولت بعد بگذارد. البته هیچ جای نگرانی نیست چون نظام حکمرانی ما کشور را در شرایطی قرار داده که انگار چوب‌ها از چرخ‌ها بیشتر شده و جامعه از چرخیدن ناامید گشته است.
از برق شروع کنیم که کمبود آن نسبت به تابستان سال گذشته بیش از دو برابر شده است. البته در گرمای تابستان مسئولین برق کشور بیکار ننشسته و با ارائه تعریفی جدید از«مدیریت مصرف» برنامه خاموشی ارائه می‌دهند که آن را هم نمی‌توانند اجرا کنند. در تعریف جدید، مدیریت مصرف یعنی تعطیلی کارخانجات و خاموشی. این همه در سال مانع‌زدایی از تولید است و نتایج آن را در آینده نزدیک در کاهش رشد اقتصادی و افزایش بیکاری شاهد خواهیم بود. کار را به جایی رسانده‌ایم که دیگر روشهای متداول یعنی ساخت نیروگاه برقابی و گازی هم جوابگو نخواهد بود چون در تابستان آب نداریم که برق تولید کنیم و در زمستان گاز!
در بخش آب هم که دیگر نیازی به توضیح نیست و به لطف فضای مجازی ملت شاهد تشنگی مردم خوزستان است و در دل خون گریه می‌کند. البته به‌جز استاندار که اعلام می‌کند استان در آرامش و آسایش کامل است. در ادامه این تراژدی، مجلسیان که به لطف شورای نگهبان نماینده واقعی مردمند، به دنبال ایجاد محدودیت در دسترسی به فضای مجازیند تا مشکل از ریشه حل شود!
جالب اینجاست که پس از چند دهه فساد، رانت خواری و سوء‌مدیریت امروز همه به دنبال راه‌کار کوتاه‌مدت برای حل مشکل آب و برقند، غافل از آن که چنین راه‌کاری وجود ندارد و چنانچه از همین امروز شاهد تحولاتی بنیادین در نظام حکمرانی و مدیریتی کشور باشیم بازهم ملت باید خود را برای اوضاعی بدتر از این در کوتاه مدت آماده کند.
حال نگاهی به قصه پرغصه واکسن کرونا که به طنزی تلخ تبدیل شده بیاندازیم. غول‌های داروسازی جهان تنها در چین، روسیه و سه کشور غربی اقدام به تولید واکسن کرده‌اند. ولی ما از ۷ واکسن رونمایی کرده و کمترین تعداد واکسیناسیون را در جهان داریم. اما چرا رونمایی، آن هم توسط ارگانهای غیرمرتبط اینقدر جذابیت دارد؟ طبق اعلام عضو ستاد مقابله با کرونا و در راستای حمایت از تولید داخل دولت از هر رونمایی کننده ۱۵ میلیون دوز یعنی ۳۰۰۰ میلیارد تومان پیش خرید می‌کند و این است ماجرای مسابقه رونمایی! از طرف دیگر سخنگوی ستاد کرونا ضمن اعلام پایان پروژه خط تولید واکسن روسی در کشور، در کمال شگفتی ادامه می‌دهد که اسپوتنیک خط تولیدی به ما داده که به درد ما نمی‌خورد. البته تکلیف منتقدین را هم که معاون وزیر معلوم کرده و حضرت وزیر هم در زاهدان سطح ادبی هیات دولت را ارتقاء بخشیدند. ظاهراً وزیرعزیز و نمکینمان که روزی به ملت خبر خوش می‌داد که دولت‌های اروپایی به دنبال آنند که از ما یاد بگیرند چگونه با این ویروس منحوس مقابله کنند، نیم نگاهی هم به کرسی جناب حداد عادل به عنوان رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی دارند! لذا کاملاً مشهود است که نظام مدیریتی حاکم در این بخش همانیست که ملت در آب، برق و موارد متعدد دیگر از نعمتش برخوردار است.
اما بخش خوش‌بین جامعه که هر روز کمیاب‌تر می‌شود با خود می‌گوید انشاء‌الله این مشکلات مربوط به داخل کشور است و ماشین دستگاه دیپلماسی با سرعت تمام در حرکت است. در تائید این نظر اشاره به دو مثال کفایت می‌کند. در آخرین خبرنامه سازمان ملل متحد به تاریخ ۱۱ ژوئن آمده است که در رای گیری این سازمان برای انتخاب ۵ عضو شورای امنیت، کشور غنا با ۱۸۵ رای، امارات متحده عربی و گابن با ۱۸۳ رای، برزیل با ۱۸۱ رای و آلبانی با ۱۷۵ رای موفق شدند برای مدت دوسال به عضویت شورای امنیت درآیند. در ادامه ضمن اعلام آرای سایر کشورهای نامزد آمده است که ایران موفق شده یک رای کسب کند که نیازی به توضیح بیشتر نیست. البته از قول نماینده ایران در سازمان ملل نقل شده که ما اصلاً از نامزد بودن ایران خبر نداشته‌ایم. ظاهراً دستگاه دیپلماسی درگیر مسائل مهم‌تر از جمله تبدیل کاخ سفید به حسینیه بوده است و مساله کوچک عضویت ایران در شورای امنیت از قلم افتاده است.
در تحولی دیگر در چندهفته اخیر شاهد بودیم که اعضای سازمان همکاری شانگهای در نشست اخیر خود در تاجیکستان، مصر و عربستان را به عنوان عضو شریک پذیرفتند و این درحالی‌است که ایران ۱۵ سال است در انتظار عضویت دایم این سازمان به سر می‌برد. چینی‌ها نگران آنند که تنش بین ایران و آمریکا به این سازمان لطمه بزند. با داشتن دوستانی چون روسیه و چین و حمایت‌های همه‌جانبه آنها کشور از دشمن بی‌‍‌‌نیاز است!
حال که موفقیت‌های مدیران ارشد کشور را در خارج و داخل برشمردیم حیف است بدون اشاره به دو مورد نوشتار را به پایان ببریم. اخیراً در جلسه هیات‌دولت رئیس جمهور اعلام کرد که عزیزانمان در قوه مجریه به این نتیجه رسیده‌اند که دو عامل اصلی رنج و مشقت مردم جنگ اقتصادی و ویروس کروناست و تاکید کرد که عامل سومی وجود ندارد. بدین ترتیب مساله مدیریت در اوضاع کشور هیچ نقشی نداشته و ندارد. رئیس دولت ادامه داد که اگر ترامپ رئیس جمهور آمریکا نمی‌شد و ویروس کرونا نبود رشد اقتصادی ۱/۴%، تورم ۵/۱۱% و قیمت دلار ۴۷۰۰ تومان بود. بدین ترتیب ظاهراً از این به بعد مردم ایران برای رسیدن به شرایط اقتصادی مطلوب اول باید رئیس جمهور آمریکا را انتخاب کنند و بعد به انتخاب رئیس جمهور خودمان بپردازند! و البته در ادامه فراهم کردن شرایط مناسب برای رئیس جمهور، تضمین بدهند که مشکلاتی از جمله ویروس کرونا پیش نخواهد آمد. فقط در ایران است که رئیس دولت در گزارش پایان دوره تصدی خود به نصف‌العیش بسنده کرده و به وصف‌العیش می‌پردازد!
و بالاخره اینکه هیچ جای نگرانی نیست چون اخیراً در خبرها آمده بود که مجمع تشخیص مصلحت نظام اقدام به برگزاری دوره تربیت مدیران راهبردی نموده که مخاطبین آن به جز اساتید دانشگاه و حوزه مدیران بخش خصوصی می‌باشند. خوش‌بینان جامعه با دیدن این خبر و اینکه مدرسان آن از مدیران ارشد حکومتی از جمله رئیس قوه مقننه و دبیرمجمع تشخیص مصلحت نظام‌اند نفس راحتی می‌کشند که بالاخره گردانندگان کشور مدیران بخش خصوصی را از دریای بیکران علم خود بی‌بهره نگذاشته و در این تابستان گرم سیرآبشان خواهند کرد.
بله دوستان، بلندکردن برخی و نشاندن جمعی دیگر پشت میز مدیریت کشور کارساز نیست و این نگرش است که باید اصلاح شود. مادامی که معیار انتخاب مدیران بالا رفتن از دیوار سفارت، هم‌رزمی این و هم‌بزمی آن باشد، راه به جایی نخواهیم برد و بزودی به مقصد نهایی که همان ترکستان است خواهیم رسید و این فراتر از جهالت است.
چه زیبا گفت حضرت حافظ،
عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس
که وعظ بی عملان واجبست نشنیدن