به گزارش نخست نیوز,
غلامرضا بنی اسدی
برکاتِ هر دو را در سفره زندگی داشته باشیم. فرصتِ بهرهمندی از جلوههای جلالی و جمالی آن را برای خود فراهم کنیم. این میتواند به فربهی جان و زیباسازی جهانمان بیانجامد. اولین برداشت ما از این دو خرمت، کرامت است. هم رمضان، کریم است و هم نوروز به کرامت الهی زمین و زمان را به شکوفه ، شکوفا میکند. همین درس را اگر در اول کتاب بخوانیم، زیست ما چنان کریمانه خواهد شد که عطرش جان و جهان را بردارد. رسم رمضان بخشندگی است. صلهرحم است. توسعه مهربانی است. نوروز هم با رفتاری چنین با نوسازی جان ما را به عید میهمان میکند. نوروز هم ما را پرسخاوت و جانیافته به سعادت میخواهد. رمضان بابرکت و رحمت و مغفرت آدمیان را در آغوش میگیرد. نوروز هم با نوسازی طبیعت، پیغام نوسازی به انسان میدهد. همانطور که آدمی با آمدن بهار ، جامه سبک میکند ، باید جان خود را هم سبک کند. همانطور که در وزش نسیم بهاری ، طراوت را نفس میکشد ، باید در بهار آفرینی برای دیگران همقدمی بلند بردارد. من میان نوروز و رمضان رازهای مشترک فراوانی میبینم. درک آن آدمی را از فضیلت به کرامت ارتقا میدهد. باری ما رمضان را نفس میکشیم و گوشمان به صدای پای نوروز است. نوشدن را از نو معنا کنیم. دربند لباس نو نملنیم بلکه با نگاه نو به زندگی، زیبا زیستن را تجربه کنیم. حواسمان هست که ایام نوروز با شبهای قدر و شهادت مهربانترین پدر، مولا علی، علیهالسلام، تلاقی یافته است. هنجارها را چنان پاس بداریم که پدر ازدستداده بدان حرمتداری میکند. ویروسهای مجازی را جدی نگیریم . وسوسه خناس است که کلمه میشود. خناسُ وسواس است که میخواهد دین و ملیت را در برابر هم قرار دهد. تاریخمان را بخوانیم. ما با دینداری از ایران حراست کردهایم. با ایرانی بودن دینداری را اعتلا بخشیدهایم. دین پیشران ایران بوده است و ایران پشتیبان دین. باهم به تولید توفیق میرسند. نگذاریم فتنه دینستیزان ایرانی گریز، این همنای فرهنگیمان را بر هم زند.
دیدگاهتان را بنویسید