ادبیات گفتاری و رفتاری انقلابی واقعی

به گزارش نخست نیوز، غلامرضا بنی اسدی_ حتما اگر دست داشتند، بینی خود را می‌گرفتند از بوی تعفنی که از آن برمی‌خیزد . دریغ و هزار دریغ که اسم خود را انقلابی هم می‌گذارند! حال‌آنکه انقلابی به معنای صحیح کلمه ، مودب ترین و حرمت دارترین است. از بدگمانی به احترام کلام الهیِ “ان بعض الظنِ اثما” دل و دیده می‌شوید. می‌داند که بعضی از این گمان بد رواداشتن در حق دیگران ، گناه است. از گمانِ گناه هم جز رفتارِ گناه نمی‌زاید. او در برابر گناه و بیداد دیگران هم از خط داد قدمی فراسو نمی‌گذارد.  سوبرداشت ، ذهن و ضمیرش را اشغال نمی‌کند. آنان که در فضای مجازی به نام انقلابیگری به ستیز با حقیقت می‌پردازند و کارگزاران نظام را به هر ناشایست و ناسزایی می‌نوازند را به این فتوای شرعی رهبر انقلاب باید ارجاع داد که در پاسخ به استفتایِ” دشنام و فحش چیست و چه حکمی دارد؟” می‌نویسند:” اگر مسلمانی را به عمل یا صفتی زشت بنامند ؛ مثلا به او بخیل یا گدازاده بگویند، یا کور یا به نام حیوانی ، صدا ‌کنند ، چنانچه این تعبیرات در عرف ، شتم و تحقیر محسوب شود ، دشنام و حرام می‌باشد.” حالا به این کلامِ معیار، کلماتی که نگاشته‌اند را عیار بسنجند. آیا بطلان ادعای خود را نمی‌بینند؟ کار ندارم که نوشته‌های بسیارشان عنوان مجرمانه هم می‌گیرد و می‌شود آنان را تحت تعقیب قرارداد. مباحث حقوقی در جای خود محترم ما اما به حقیقت ماجرا کارداریم. حقیقتی که به تیغ کلام مدعیان هزار زخم برمی‌دارد. هرکه می‌خواهد در شمار مومنان باشد و به صفت انقلابی ممتاز شود باید مرزبان حرمت خود و دیگران و جامعه باشد. این‌که خود را مقدم شمردم به این خاطر است که فرد فحاش، اول از خود حرمت می‌برد و بعد به حرمت زدایی از دیگران زبان می‌برد. مواظب باشیم به‌هیچ‌وجه در شمار مدعیان بدزبان و بد پندار و بدکردار قرار نگیریم. ان شاالله