قربانیان آتش‌سوزی لس آنجلس به ۱۶ نفر رسیدند
به گزارش نخست نیوز، سیدجواد غفوریان حیدری_ بنابراین نقش مشاور شهرساز ، به‌جای تصمیم‌سازی و ارایه گزینه‌های طراحی ، به کاهنده‌ی تبعات منفیِ مولدسازی تقلیل داده‌شده است. بدیهی است در گام اول، مشاور تهیه‌کننده‌ی طرح انتقال زندان ، نقشی در تعیین هدف اولیه‌ی طرح نداشته است ؛ اما از سوی دیگر ، مسوولیت پذیرش این نقش حداقلی، به‌عنوان توجیه‌گرِ خواسته‌های کارفرما ، صرفا بر عهده‌ی مشاور است.
یکی از استدلال‌های مورد تاکید مشاور طرح انتقال زندان ، ایجاد فضاهای به‌هم‌پیوسته‌ی پیاده‌مدار «از رود تا کوه» است. به نظر می‌رسد القای ارتباط (غیرواقعی) میان پیاده‌مداری و بلندمرتبه‌سازی، به‌منظور جلب‌توجه به‌سوی یک رویکرد کلی، و فرار از پاسخ‌گویی به ایرادات طرح پیشنهادی است. پرسش اینجاست که چه ارتباط منطقی میان ارتقای کیفیت فضاهای پیاده‌مدار با احداث ساختمان‌های بلندمرتبه‌ی متراکم وجود دارد ؟ آیا تغییر کاربری‌ها و تراکم‌های پیشنهادی در طرح، منافاتی با پیاده‌مداری دارد؟ در کنار تمام این موارد ، مشاور طرح ، به بهانه‌ی پیاده‌مداری، از یک پروژه‌ی خودرومحور مهم نیز رونمایی کرد ؛ بر اساس ادعای مشاور، در محل تقاطع خیابان‌های آموزگار و شهید قانع یک تقاطع غیر هم‌سطح (زیرگذر) پیش‌بینی‌شده و احداث یک «پلازای شهری» بهانه‌ای برای توجیه آن است.
نکته‌ی عجیب اینجاست که در محدوده‌ای که قرار است یک زمین دولتی ۱۱ هکتاری (زندان) آزاد شود و به ادعای مشاور بیش از ۸۰ درصد آن به فضاهای باز اختصاص پیدا خواهد کرد ، قابلیت تعریف یک عرصه‌ی عمومی (به بیان مشاور، پلازای شهری) وجود ندارد و برای این منظور یک پروژه‌ی غیرهم‌سطح‌سازی مسیرهای سواره تعریف می‌شود.
از مشاور طرح انتظار می‌رود ، باصداقت بیشتر، به‌جای ارایه‌ی استدلال‌های پراکنده و فاقد ارتباط منطقی ، در قبال گزینه«ها»ی طراحی (به‌عنوان بخشی از فرایند طراحی شهری) و چگونگی ارزیابی آن‌ها پاسخ‌گو باشد.
دیدگاهتان را بنویسید