آشپز‌های فرانسوی در خدمت ورزشکاران المپیک!
نخست نیوز، دکتر مهدی یاراحمدی خراسانی _اما رشد کردن هدف والای انسان است که عده معدودی می‌توانند ادعایش را داشته باشند و از عهده‌ی آن برآیند. اما چه می‌شود که در بسیاری موارد آدمی هدف و مسوولیت خود را به دست فراموشی می‌سپارد و غفلت می‌کند از همه‌ی آنچه حکمت خلقت بر دوش او بنانهاده است.
آن‌قدر گرفتار روزمرگی‌ها می‌شویم و در مسیر نامشخص و به سمت اهدافی نامعلوم می‌دویم که ناخودآگاه در سنین بالاتر به خود آمده و می‌بینیم نه از زندگی دنیایی خود لذت آن‌چنانی برده‌ایم و نه آن‌چنان‌که شایسته‌ی ماست توشه‌ی مناسب و درخور برای آخرت خویش فراهم ساخته‌ایم.
زندگی هرگز نمی‌تواند کامل باشد اما همیشه می‌تواند زیبا باشد پس «در تکاپوی زندگی باشید». این جمله بدان معناست که اولا جایگاه خود را خوب بشناسید و بدانید برای چه خلق‌شده‌اید و چه هدفی برای زندگانی انسانی خویش باید داشته باشید. ثانیا فرای همه‌ی روزمرگی‌ها و عادت‌ها و گرفتاری‌هایی که زندگی عصر فرا صنعتی برای ما ایجاد می‌کند برای امروز و فردای خود برنامه داشته باشید و در مسیر پیاده کردن آن برنامه همت گمارید و از خود صلاحیت، توانایی و اراده نشان دهید. همان تقسیم‌بندی مشهور که امیرالمؤمنین بدان توصیه می‌فرماید قطعا می‌تواند بهترین حالت باشد که فرمود: « انسان باایمان ساعات شبانه‌روز خود را به سه بخش تقسیم مى‌کند: قسمتى را صرف مناجات با پروردگارش مى‌کند و قسمت دیگرى را براى ترمیم معاش و کسب‌وکار زندگى قرار مى‌دهد و قسمت سوم را براى بهره‌گیرى از لذات حلال و دلپسند مى‌گذارد و سزاوار نیست که انسان عاقل حرکتش جز در سه چیز باشد: مرمت معاش، گامى درراه معاد و لذت در غیر حرام.» امروز جریان‌هایی وجود دارد که آگاهانه یا غیرآگاهانه دو هدف را دنبال می‌کند: یا می‌خواهد انسان را غرق دنیای مادی و معاش حیوانی نماید که معنایش رشد ارگانیکی انسان به‌علاوه‌ی لذت‌جویی بی‌انتها در طول عمر است و یا با هیچ‌انگاری و هیچ پنداری همه‌چیز ناامیدی و تباه کردن زندگی را تلقین می‌کند. بدین‌صورت که با سیاه نمایی زندگی و بزرگ‌نمایی همه‌ی مشکلات، کمبودها، محدودیت‌ها و سختی‌های پیش رو می‌خواهد توان و اراده‌ی و روح زندگی را از آدمی بگیرد و با القای بی‌فایده بودن هرگونه تلاش و هدفمندی او را به ورطه‌ی نابودی بکشاند. قطعا هیچ‌یک از این دو مورد پسندیده نیست.
هرروز صبح، زنده می‌شوم وزندگی می‌کنم برای رویاهایی که منتظرند به دست من واقعی شوند. فکر و توان آدمی باید همه جوره در جهت پیشرفت اخلاق مدارانه و بر پایه ارزش‌های انسانی باشد و بدین گونه در تکاپوی زندگی لحظات خود را به‌گونه‌ای امیدوار و پرتلاش بگذراند که گویی عمر جاودان در دنیا دارد و آن‌گونه نیت خالص و رفتار سالم داشته باشد که در هرلحظه خود را در کمین رحلت و هجرت بداند. این‌گونه زندگی همراه با خوف‌ورجا هم حلاوت تلاش و موفقیت حاصل از آن را در کام انسان می‌نشاند و هم باعث می‌شود او همیشه خود را در محضر خداوند ببیند و از هرگونه رفتار و کردار ناشایست و به‌دوراز اخلاق حسنه و انسانی پرهیز نماید.
دیدگاهتان را بنویسید