درمان وزوز گوش با یک هدفون تازه
قرار بود سیاست مان دینی شود. در سیاست دینی هم حدود حفظ می شود و هم مرز های اخلاقی محترم شمرده می شود. آنجا که به این ظرایف توجه شود کسی، قیصریه را فدای یک دستمال نمی کند. واقعا هم مقیاس همین قیصریه و دستمال است وقتی برخی ارزش ها را به میدان می آورند تا به صندلی قدرت برسند. آن هم ارزش های بالابلندی که ایمان مردم بدان گره خورده است. عقلا قابل پذیرش نیست که افراد بخواهند برای انتخاباتی که همه نامزد هایش، صاحب صلاحیت های تایید شده هستند، پای امام زمان و مکتب انتظار و دولت ظهور را به میدان بکشند. آنچه عقل کمال یافته بدان حکم کند، امضای شرع را هم پای خود خواهد داشت که به عنوان “قاعده فقهی”می خوانیم؛ “کل ما حکم به العقل، حکم به الشرع”. باید با عقل متشرعانه با مسائل مواجهه کرد نه این که برای رسیدن به هدف، همه وسایل را به خدمت گرفت و به توجیه هم پرداخت. پیش از این هم این شیوه را به انجام رساندیم و نتیجه اش را هم عیان دیدیم که “جز شرمندگی نیافزود” اما انگار “عبرت ” نگرفتند بعضی ها که باز در آستانه انتخابات، سخنانی چنان می گویند. یاد مان نرفته است قصه بافی های آنچنانی در انتخابات ۱۳۸۴. یادمان نرفته ماجرای خواب فلان شهروند خوزستانی و اعای بزرگ و غیرقابل اندازه گیری فلان فرد محترم در باره این که «ذات مقدس امام زمان دارند برای موفقیت…. دعا می کنند» بعد هم کسی از این بزرگوار نپرسید که امام زمان مگر عالم به کون و مکان نیستند؟ چطور برای موفقیت کسی دعا می کنند که چند صباحی دیگر او را مسحور و منحرف خواندید و نه از ساحت امام زمان و نه از مردم برای آشفتگی ذهن شان، عذر نخواستید؟ یادمان نرفته که آن بزرگ دیگری، مادر مرده راننده تاکسی را به خوابش آورد تا به فلانی رای دهد و دیگر بزرگواری، از الهام خدا در کلام او گفت در خطبه نماز جمعه که بخشی از نماز است! آن سخنان و الهام خوانی ها و معجزه پنداری ها را شنیدیم و نتایج اش را هم دیدیم و سرانجامش را هم همه می دانیم. آنچه را نمی دانیم این است که بازبا چه رویی هم اندیشان همان حضرات تمام قد به میدان آمده و نه از دعای امام که از گره خوردن مسئله ظهور حضرت صاحب با نتیجه انتخابات ایران سخن به میان می آورند؟! به این فکر نمی کنند که انتظار و ظهور، یک مسئله دینی و جهانی است. قرار است عالم و آدم با آن به سرانجام برسند و تاریخ بهترین فصل خود را تجربه کند. آیا گره زدن آن به نتیجه انتخابات، کوچک سازی این مفهوم بزرگ نیست؟ آیا این کوچک سازی خود نمی تواند مصداق کفران نعمت بزرگ مهدویت باشد؟ به چه فکر می کنند حضرات که چنین بی پروا هرچه را به زبان شان می رسد بیان می کنند؟ اگر به حساب و کتاب امروز و فردا توجه نداریم حواس تان باشد به فضای رسانه های مجازی که همه چیز را رصد می کنند. اگر چشم هاتان، حضور “رقیب” و “عتید” را نمی تواند فهمید، فضای مجازی را که می توانید رسد کنید و بازخورد حرف ها تان را ببینید تا دریابید این گفته ها چه بر سر اعتقاد مردم می آورد. به این هم توجه داشته باشید که کسی از آمریکا و اسرائیل کاندیدا نمی آورد، اینجا ایران است. جمهوری اسلامی ایران. هرکه تا کنون رئیس‌جمهور شده، قبل از آنکه مردم به او رای دهند، شورای محترم نگهبان او را تایید کرده است آن هم با حضور ۶ مجتهد عادل و ۶ حقوقدان فاضل. اگر ما به گواهی و تایید اینان اعتماد نکنیم پس به چه کسی باید اعتماد کنیم؟
لطفا مراقب سخنان تان باشید. این گفته ها شما را به مقصد و مقصود نمی رساند اما مردم را از مقصد انتظار و مقصود ظهور دور می کند. گناه این را به ذمه می گیرید آیا؟ باور بفرمایید با این روش به کعبه راه نخواهید برد که این ره به ترکستان می رسد.
دیدگاهتان را بنویسید