نگاهی به مسیر آغازین سریال « یاغی »

نخست نیوز : یاغی در این مسیر ابتدایی سریالی جاندار و گیرا بوده که بیننده را خسته نکرده هیچ با خود همراه ساخته از عوامل مهم آن جدای از داستان جذاب ، پر کنش و پر از ریز کاری باید شخصیت پردازی های خوب آن دانست . چه شخصیت های اصلی و چه شخصیت های فرعی ، نمایشی و حتی تیپیکال و تکراری نیستند هر کدام از آنها خصوصیت های ریزبینانه خودشان را دارند و باید به بازی گیری عالی محمد کات از نابازیگر های سریال دست مریزاد گفت چون باعث شده یک سطح از بازی خوب و یک دست را در سریال شاهد باشیم . این شخصیت های کار شده با گریم های واقعی و نسبتا بدون اغراق در لوکیشن های قابل باور و زنده باعث شدند مخاطبان خود را در بطن داستان ببینند و با آن جلو بروند .
قسمت اول توانست جاوید ، قهرمان سریال ، را به ما بشناساند و در کنار آن روابط باقی شخصیت ها و حتی بعضی از خرده پیرنگ های آن را برای مخاطبان مشخص کند و در انتهای قسمت هم در نقطه اوج خود تمام می شود تا هیجان کافی را برای بینندگان ایجاد کند و آنها را مشتاق قسمت هفته بعد نگه دارد که همین نوع پایان بندی در ترکیب دو قسمت بعدی هم رعایت شد .
اما تفاوت دو قسمت بعد در کند شدن ریتم قسمت ها است، مخصوصا در قسمت دوم. بعد از یک پایان ملتهب در این قسمت ما شاهد یک افت ریتم هستیم . شروع و پایان قسمت دوم به نحوی طوفانی است ولی نیمه میانی به حدی کسل کننده و تکراری می شود . به جای آن میزان که به تعطیلات عاشقانه دو جوان فراری ، جاوید و ابرا ، پرداخته شد اگر شروع پرداخت به شخصیت های دیگر و خرده پیرنگ های جانبی را داشتیم قسمت دوم می توانست جذاب تر باشد . همین مسیر باعث می شود ما در قسمت سوم به معرفی شخصیت های طبقه مرفه و متفاوت از قهرمان داستان برسیم . اولین برخود با شخصیت بهمن ، با بازی پارسا پیروزفر ، در همان قسمت اول بود اما معرفی بهمن و همسرش طلا ، با بازی طناز طباطبایی ، برای قسمت سوم می ماند. در این قسمت یکی از نمایشی و تصنعی ترین سکانس های سریال تا اینجای کار را داشتیم ، سالگرد ازدواج بهمن و طلا ، دیالوگ ها در این بخش به نحوی مصنوعی می شود و انگار ما شاهد آدم های واقعی نیستم .
یکی دیگر از نکاتی که توجه من را به خصوص در قسمت دوم جلب کرد انتخاب آهنگ های عاشقانه نوستالژیکی بود که به خوبی روی هر کدام از صحنه ها نشسته بود چه « پروانه من » فریدون فروغی که در ماشین پخش می شد که دو فراری عاشق جوان و در کنار آنها به احتمال زیاد دو زوج پیش رو داستان هستند و چه آهنگ « مرا ببوس » حسن گلنراقی که در صحنه گرفتار شدن دو جوان به جای فریاد ها و صدای درگیری باعث شد تا فضای پر تنش تعقیب و گریز پایانی بسیار پر احساس و غم انگیز تر شود .
اما یک نکته که گفتش را واجب می دانم سریال تنها صرف نمایش خشونت های تبعیض آمیز ، متعصبانه و کورکورانه در هر کدام از قسمت ها تا اینجای کار بوده . یکی از بزرگ ترین آسیب های اجتماعی جامعه ما در طول تاریخ همین خشونت های متعصبانه و مردانه است که پشت دو واژه آبرو و غیرت سال ها است تنها تراژدی آفرین بودند و همچنان هستند ! یکی از وظایف هنرمندان جدای از نمایش صرف این خشونت ها و معضلات اجتماعی باید استفاده از تریبون فراگیرشان باشد تا به نقد جدی این مشکلات اجتماعی بپردازند ، اما تا اینجای کار که ما فقط صدای فریاد های مردان مثلا غیرتی را شنیدیم که زور و فریاد هایشان هم به از خودشان بزرگ تر نمی رسد .
البته این تازه سه قسمت ابتدایی سریال بوده و ما باید منتظر باشیم و ببینم مسیر سریال به چه نحویی پیش خواهد رفت ؛ آیا همین میزان توجه که به قسمت های آغازین شده دنبال دار خواهد بود یا یاغی هم مثل خیلی از سریال های این مدت گرفتار افت خواهد شد .
تا اینجای کار می توان یاغی را امیدوار کننده ، هیجان انگیز ، پر از ریز کاری و با شخصیت پردازی های درست با بازی هایی که روی آنها نشسته دانست که ترکیب رضایت بخشی را به مخاطبان ارائه داده و دروغ نیست اگر بگویم به نسبت باقی سریال های این چند وقت در پلت فرم های آنلاین که حداقل من دیدم خودش را بالاتر از اکثر آنها کشیده .
خب تا اینجای کار توقع ما بیشتر شده امیدوارم یاغی ما را همچنان راضی نگه دارد.