این جهان کوه است و فعل ما ندا/ سوی ما آید نداها را صدا. این را مولوی سرود تا رسم‌الخط زندگی را به دست ما دهد با این پند که دقیقا به ماهمانی می‌رسد که خود تولید می‌کنیم

نظم اجتماعی است که نظامات پیشرفت را ممکن الوقوع می‌کند. بخرد مردم برای نظمی چنین، هر کاری می‌کنند. تجربه زیستی ما هم می‌گوید،هیچ عاقلی، دیوار خانه‌اش را نمی‌تراشد آن‌هم وقتی احتمال زلزله می‌دهد