دستور «رییسی» برای نجات فرزندان «سقط»
نخست نیوز، دکتر مهدی یاراحمدی خراسانی_ این جمله بدان معناست که برای پیشرفت و تعالی در زندگی هرگز خود را با دیگران مقایسه نکنید، اهل حسادت و رقابت‌های کاذب و بی‌اساس نباشید، زیرآب کسی را نزنید، پیشرفت دیگران را مانع روند رو به رشد و پیشرفت خود ندانید، به‌غلط دنبال گرفتن جای کسی نباشید و هرگز فراموش نکنید که دستی بالای همه‌ی دست‌ها قرار دارد که خوب می‌بینید، حواسش کاملا جمع است، پرداختن و توجه کردن به یکی او را از توجه به دیگران بازنمی‌دارد و عزت و ذلت واقعی تنها و تنها در کف باکفایت اوست. وقتی قرار است خدای مهربان و بی‌همتا روزی دهنده باشد، جاه و مقام بخشد، عزت و فرصت پیشرفت عنایت کند دیگر چه باک؟ اصلا ما را چه‌کاری با دیگران و اتفاقات و داشته‌ها و نداشته های زندگی آن‌ها؟ چه بسیار موقعیت‌ها، نعمت‌ها، موفقیت‌ها و کامیابی‌های ما در زندگی هستند که به دلیل مقایسه‌های بی‌اساس و بی‌مورد از چشم ما افتاده است و در مرور زمان سبب شده هم از آن‌ها غافل باشیم و هم از داشته‌های خود بهره‌ای نبریم و هیچ‌چیزی نتواند ما را شاد کند.
پس تا دیر نشده است به خود بیایید چشم از زندگی دیگران و مسیر پیش روی آن‌ها بردارید سرتان در لاک خودتان باشد خالصانه و راغبانه و بی‌محابا تلاش کنید و نیت خود را خیر و شفاف گردانید و همه‌چیز را به او که بهترین حامی و پشتیبان انسان است واگذار کنید و منتظر بمانید تا خیلی زود صبح دولت شما بدمد و اتفاقاتی برایتان بیفتد که شاید حتی در گمان شما هم گذر نمی‌کرد.
کافی است تلاش کنید تا صلاحیت‌ها، استعدادها و توانایی‌های ویژه‌ی خود را شناسایی کنید و در جهت شکوفایی و به ظهور رساندن آن بی توقف کوشش کنید. همان‌طور که اثر سرانگشت هر انسانی با دیگران متفاوت است توانایی و قدرت عمل و ارزش‌آفرینی هر انسان با دیگری فرق دارد.
به‌بیان‌دیگر هر گلی بویی دارد و هر آدمی صاحب قدرت و خاصیتی ویژه و مخصوص به خود است. پس هیچ‌کسی نمی‌تواند جای دیگری بنشیند.
وقتی چنین قابلیتی وجود دارد دیگر چرا باید از خویشتن غافل شویم و فراموش کنیم که ما هم می‌توانیم روندی رو به رشد و پیشرفت برای خود و وابستگان خویش رقم بزنیم.
شاید به همین دلیل است که در آموزه‌های اخلاقی بزرگان ما «خویشتن‌شناسی» سودمندترین و نافع‌ترین دانش‌ها برشمرده شده و در کلام پیامبر اعظم(ص) نیز آمده است: «کسی که بتواند خود را بشناسد خدا را شناخته است» کمال واقعی انسان در این است که بتواند تمامی صلاحیت‌ها و استعدادهای خویش را در عرصه اجتماعی و زندگانی به منصه‌ی ظهور برساند و بدین ترتیب در جهت بهبود هر چه بیشتر جامعه تلاش کند و سهم خویش را برای بهتر کردن دنیا ادا کند.
اگر این‌چنین تفکری در جامعه نهادینه شود بسیاری از رذیلت‌های اخلاقی از بین می‌رود، رابطه‌ی بین گروه‌های انسانی بسیار بهتر خواهد شد، روحیه‌ی مشارکت، تعاون و همدلی افزایش خواهد یافت و هرکسی در زندگی خود احساس مطلوب‌تری خواهد داشت و مسیر رشد، توسعه و پیشرفت خود را بازمی‌بیند و می‌تواند امیدوار باشد که در صورت تلاش خالصانه و مستمر به اهداف منطقی و چالشی خود در زندگی دست یابد.
دیدگاهتان را بنویسید