آبروی مردم، بازیچه نیست!

نخست نیوز، غلامرضا بنی اسدی_آیات متعددی داریم که با ویل شروع می‌شود و برخی افراد و رفتارها را دربرمی گیرد. از “مصلین/ نمازگزاران” تا “مکذبین/ دروغ‌گویان” و….نمازگزاران را که به‌غفلت از نمازشان می افتتد و ریا می‌ورزند و از پرداخت زکات خودداری می‌کنند.

مفهوم آیات این است که نمازگزار باید به مسئولیت اجتماعی خود هم واقف و عامل باشد. نمازگزاری که به پرداخت زکات همت نداشته باشد در پالایش روح هم موفق نخواهد بود. در رصدِ” ویل” های قرآن به دو سوره می‌رسیم که با این کلام راهبردی آغاز می‌شود؛” وَیْلٌ لِّلْمُطَفِّفِین /  وای بر کم‌فروشان.” کم‌فروشی معانی و تظاهر متفاوت دارد. بسته به حوزه کاری و جنس کار معنا می‌یابد. فقط بحث خریدوفروش کالا نیست که ترازو در میان باشد.

ترازِ مومنانه هم در میان است که دیگر کارها را باید بدان سنجید. پزشک، معلم، مهندس، کارمند، سخنران، نویسنده و… ترازو ندارند اما به تراز حتما باید خود را تنظیم کنند و باکار علمی و حرفه‌ای خود را از هشدار خدا به سایه لطف او برسانند. این ویل و وای درباره مالِ مردم بود اما خدایی که به اموال مردم غیرت می‌ورزد نسبت به آبرویشان اهمیت افزون‌تر می‌دهد. لذا دیگر سوره قرآن با” وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَهٍ لُّمَزَه / وای بر عیبجویان طعنه زننده… .” آغاز می‌شود.

این یعنی باید همیشه مراقب مال و آبروی مومن باشیم. به‌ویژه آبروی مومن که حرمتش از کعبه هم بالاتر است. اما دریغا که ما غیرت ورزان بر حرمت کعبه که حاضر نیستین غباری به دست ما بد دامن پرده کعبه بنشیند نسبت به آبروی مردم گشاددستیم. چشم در حریمشان داریم و زبان در آبرویشان. وای برماست اگر خود را اصلاح نکنیم. “ویل” همان چاه جهنم سرای همیشگی ما خواهد بود اگر نسبت به جان و مال و آبروی مردم غیرت نورزیم. کسانی که به آبروی مردم کبریت می‌کشند درواقع جهنم خود را شعله ور می‌کنند….