کار فردوسی به روز آخر کشید
به گزارش نخست نیوز؛ محمدباقر عطاریانی– این صحنه‌های ناجور و دردناک رو باید دید و نوشت ، اگر حداقل دل یک مسوول تکانی بخورد و قدمی بردارد ، کافی است.
وقتی قبض پرداختی رو دید سر جایش میخکوب شد. چند لحظه‌ای مات و مبهوت به مبلغ قبض خیره شد و به داروخانه‌دار گفت آقا اگه میشه از مقدار داروها کم کن یا اینکه داروهایی رو که ضروری نیست ، نده. داروخانه‌دار گفت همه این داروها مهمه و نمیشه از اون‌ها کم کرد. نسخه بدست مانده بود چه کنه و این پا و اون پا می‌کرد.یک جوان و یک مرد مسن پشت سرش بودند و شاهد ماجرا. دیدند که حالش با دیدن قبض داروها خوش نیست و واقعا پول کافی و لازم نداره.جوانی که پشت سرش بود گفت آقا اجازه بدین من قبض شما رو پرداخت می‌کنم.مرد نسخه بدست گفت ۵۰۰ هزار تومان شده و خیلی زیاده . جوان گفت ایرادی نداره پرداخت می‌کنم.هنوز بین اون دو نفر صحبت در جریان بود که مرد مسن وسط حرف‌شان پرید و گفت من پرداختم. اشک در چشمان مرد نسخه بدست حلقه زد ….!
داخل یکی از ادارات و پای دستگاه عابربانک، پیرزنی که کار با این دستگاه را وارد نبود گفت آقا اگه میشه برام موجودی بگیر.براش موجودی گرفتم . ۴۰۰ هزار تومان داشت.گفت چند روزه منتظرم یارانه‌ها رو واریز کنن و بالاخره واریز کردن . برام ۲۰۰ هزار تومانش رو بردارید . اگه این یارانه نباشه زندگی‌مون به سختی میگذره . از او که دور شدم مشغول شمردن اسکناس‌ها بود!
کنار پیاده رو ایستاده بود و ظاهری آبرومند داشت.نزدیکش که شدم به سمت من آمد و گفت آقا میشه از شما یک چیزی بخوام. به قیافت و تیپ او نمی‌خورد که متکدی باشه.در عین حال گفتم در خدمتم.به یکی از مغازه‌ها اشاره کرد و گفت فقط یک کیلو برنج. براش گرفتم و گفتم اگه جنس دیگه‌ای میخوای بگو . گفت نه ، فقط همین برنج کافی است!
خداییش مردم خوبی داریم . جایش که برسه از کمک مضایقه نمیکنن . مردم ما دل رحم و با مروت هستن و خیلی جاها ثابت کردن که برای کارهای انسان دوستانه در صف اول هستن. اما تا کی و تا چه زمانی! پس جای مسولان و مدیران در این عرصه کجاست ؟ اصلا بین مردم و با مردم هستن؟ می‌دانند قشر فقیر چه حال و روزی دارن؟ نمی‌بینند جمعیت زباله جمع کن‌های بازیافتی روز به روز بیشتر میشه؟ قشر کارگر و کارمند رو نمی‌بینند که با قسط و قرض روزگار را پشت سر میگذارن ، گرانی و تورم و فزونی فقر و نداری خیلی از مردم رو نمی‌بینند ، نمی‌دانند ، نمی‌فهمند ، نمی‌خواهند بدانند ، کاری از دستشان بر نمی‌آید ، این کاره نیستن ، جوابی ندارن ، طفره میرن ، وعده میدن ، میز ریاست را رها نمیکنن ، پست و مقام را می‌پرستن ، دل بسته حقوق‌های آنچنانی هستن!! این روزها خواهد گذشت اما انصافا این حق مردم ما نیست.
Bottom of Form
دیدگاهتان را بنویسید