راه نجات بازار خودرو؟
به گزارش نخست نیوز،
او سرور بطحاء، شیخ قریش و پناهگاه بیپناهان بود. در روزگاری که اسلام در غربت به سر میبرد، ابوطالب(ع) با شجاعت و وفاداری بینظیرش، سنگ بنای آیندهای درخشان را نهاد. او شاعری فصیح، مدافعی بیباک و پدری مهربان بود که ایمانش را در سایه خفقان پنهان کرد اما حمایتش از پیامبر(ص) آشکار و بیپایان بود.
حضرت ابوطالب(ع): شیخ بطحاء و پشتیبان بیهمتای رسول خدا(ص)
در گفتوگو با حجتالاسلام عباس جعفری فراهانی، کارشناس تاریخ اسلام به بررسی نقش حضرت ابوطالب(ع) در تاریخ صدر اسلام پرداختهایم. او با اشاره به جایگاه ویژه ابوطالب(ع) در میان فرزندان حضرت عبدالمطلب میگوید: حضرت ابوطالب(ع)، عموی بزرگوار پیامبر اسلام(ص)، از شخصیتهای بینظیر تاریخ اسلام است که نقش او در حمایت از پیامبر(ص) و گسترش اسلام، جایگاهی ویژه به او بخشیده است. نام او عبدمناف بود اما به دلیل فرزند بزرگش طالب، به ابوطالب شهرت یافت. او ۳۵ سال پیش از تولد پیامبر(ص) در قبیله معروف قریش و در خانوادهای برجسته و خداپرست در مکه به دنیا آمد. پدرش، عبدالمطلب، جد پیامبر(ص)، مردی بزرگوار و مورد احترام همه قبایل عرب بود که به عنوان «سید البطحاء» (سرور سرزمین مکه) و «ساقی الحجاج» (آبدهنده حاجیان خانه خدا) شناخته میشد.
ایشان در بیان شخصیت والا و نقش بیبدیل ابوطالب(ع) بیان میکند: ابوطالب(ع) در میان فرزندان عبدالمطلب، جایگاهی ویژه داشت. او شخصیتی والا و ممتاز داشت که به دلیل سابقه معنوی و اجتماعیاش، به عنوان شیخ قریش و رئیس مکه شناخته میشد. او پناه بیپناهان و مدافع ضعیفان بود و همواره به دردهای جامعه و نیاز محرومان توجه داشت. ابوطالب(ع) نه تنها در مقام عموی پیامبر(ص)، بلکه به عنوان مدافع بیهمتای اسلام، نقشی کلیدی در تاریخ صدر اسلام ایفا کرد. او در روزگاری که اسلام در غربت به سر میبرد، با شجاعت و وفاداری بینظیرش از پیامبر(ص) و آیین نوپای اسلام حمایت کرد. اگر حمایتهای بیدریغ او نبود، شاید اسلام هرگز به این سرعت رشد نمیکرد.
وصیت عبدالمطلب و وفاداری ابوطالب(ع)
این کارشناس تاریخ اسلام با اشاره به وصیت حضرت عبدالمطلب به ابوطالب(ع) یادآور میشود: عبدالمطلب در حفظ و حراست از وجود مبارک پیامبر(ص) بسیار کوشا بود و این مسئولیت را پس از خود به ابوطالب(ع) سپرد و از او خواست که از یتیم خود، محمد(ص)، همچون مادری دلسوز محافظت کند. ابوطالب(ع) نیز این وصیت را با تمام وجود پذیرفت و تا پایان عمرش، لحظهای از حمایت پیامبر(ص) کوتاهی نکرد. حضرت ابوطالب از شخصیتهای بزرگ صدر اسلام و عموی پیامبر(ص)، ویژگیهای خاصی داشت. از جمله اینکه سواد خواندن و نوشتن داشت و شاعر بود اما او ایمان خود را به خاطر پارهای مسائل کتمان کرد.
جعفری فراهانی به سخنان و اشعاری که در تأیید پیامبر(ص) از ابوطالب در منابع معتبر نقل شده نیز اشاره کرده و توضیح میدهد: ابوطالب(ع) شاعری فصیح و بلیغ بود که اشعارش گواهی روشن بر ایمان او به پیامبر(ص) است. این اشعار بسیار زیاد و متجاوز از هزار بیت است. یکی از معروف ترین آن ها «ألم تعلموا أنا وجدنا محمّدا/ نبیّا کموسی خُط فی أول الکتب/وأن علیه فی العباد محبه/ ولا حیف فیمن خصّه الله بالحب …» است به این معنی که «آیا نمیدانید ما او (محمد) را مانند موسی پیامبر یافتهایم و نام و نشان او در کتابهای آسمانی قید گردیده است و بندگان خدا محبت مخصوصی به وی دارند، و نباید درباره کسی که خدا محبت او را در دلهایی به ودیعت گذارده ستم کرد». این شعر بخشی از قطعات قصیده لامیه، مشهورترین قصیده ابوطالب است که آن را قصیدهای فصیح و بلیغ و برتر و رسا دانستهاند.
منبع قدس آنلاین
دیدگاهتان را بنویسید