خط فقر و خط فخر در ایران!
به گزارش نخست نیوز ،باوجود همه مشکلات، محدودیت‌ها، سختی‌ها، ناکامی‌ها و مسایلی که هر یک از ما در زندگی فردی و اجتماعی خودداریم بازهم نباید فراموش کنیم که زیر چتر حمایت و هدایت حضرت رحمان قرار داریم و او همواره دست نوازش بر سر ما می‌کشد و سایه لطف و مهربانی‌اش از سر ما کم نمی‌شود. آن‌قدر عادت کرده‌ایم برای آنچه نداریم غصه بخوریم، نق بزنیم، به زمین و زمان بدوبیراه بگوییم یا به تعبیر ساده‌تر ناسپاسی و ناشکری کنیم که از خاطرمان رفته خدای مهربان چه نعمت‌هایی به ما ارزانی داشته است. از امنیت و سلامتی که بزرگ‌ترین نعمات هستند که قدرش را نمی‌دانیم و تا در اختیارداریم توجه ما را به خود جلب نمی‌کند بگیرید تا ده‌ها، صدها و هزاران مورد دیگر که هر یک می‌تواند سبب رضایت ما باشند که متأسفانه از آن غفلت می‌کنیم. من باید قبل از هر چیز بدانم زندگی دنیا با سختی‌ها و مشکلات ذاتی خلق‌شده است و همگان به‌اندازه خود و بنا به حکمت الهی در طول عمر خویش با مصائبی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. پس بخشی از آن کاملاً طبیعی است. از سوی دیگر نباید فراموش کنم من باید «برای داشته‌هایم» بیشتر از نداشته هایم نگران باشم. چون به خاطر آنچه ندارم که مؤاخذه نمی‌شوم و برایم مسوولیتی نیست بلکه برای نعمات و امکاناتی که در اختیاردارم و از آن بهره لازم و کافی را نبرده یا در مسیر مناسبی از آن استفاده نکرده‌ام مورد سوال قرار می‌گیرم. چه بسیار موقعیت‌ها و امکاناتی که امروز در اختیار ماست که ما از آن غافل هستیم و همان نعمت آرزوی بسیاری دیگر از مردمان است. نمی‌دانم چرا عده‌ای دوست دارند همواره بدبخت باشند یا جوری وانمود کنند که اوضاع خوب نیست و شرایط را بسیار سخت‌تر ازآنچه هست نشان دهند. در این‌که مشکلات زیاد است و امروز بیشتر از هر زمان دیگر مردم را آزار می‌دهد شکی نیست اما کماکان چیزهای زیادی در بین «داشته‌های زندگی» ما هستند که می‌توانند سبب امیدواری باشند، حال ما را خوب کنند و قطعاً باید به خاطر وجود آن‌ها راضی و شاکر باشیم. اما چه می‌شود کرد زمانی که آدمی دچار غفلت می‌شود و همواره نداشته های بی‌انتهای خود را در ذهنش فهرست می‌کند و به خاطر محرومیت از آن‌ها هم ناراضی می‌شود و هم ناسپاس و شاید هم بسیاری از تکالیف خود را به فراموشی می‌سپارد. شکر خدا «ابروباد و مه و خورشید و فلک» همواره در کار بوده‌اند و ما هم تا توانسته‌ایم از این نعمت‌ها بهره‌مند شده‌ایم. اما بسیاری از ما آن‌گونه که شایسته است سپاسگزاری نمی‌کنیم. شفاف بگویم غفلت می‌کنیم؛ غفلت از خود. از خدای خود و از نعمت‌هایی که به ما ارزانی داشته است. بازهم تأکید می‌کنم آنچه گفتم بدان معنا نیست که مشکلی وجود ندارد و همواره همه‌چیز بر وفق مراد است. نه بدین گونه نبوده و نخواهد بود. همه‌ی مردم درگیر بسیاری از مشکلات بوده و هستند؛ گرانی‌ها، بیماری‌ها، کمبودها و محدودیت‌ها برای همه‌ی انسان‌ها وجود دارد. اما ذات اقدس الهی علی‌رغم همه‌ی نقصان‌ها و کم‌کاری‌ها، عصیان‌ها و گناهانی که داشته و مرتکب شده‌ایم ما را به حال خویش رها نکرده است. همواره دستی از جایی نزدیک‌تر به من مرا حمایت می‌کند. صدایی آشناتر از صدای نزدیکانم مرا به‌سوی خود می‌خواند اما من از او غافلم. انسان درک می‌کند بهره می‌برد ولی به آن توجه نمی‌کند.
دکنر مهدی یاراحمدی خراسانی
دیدگاهتان را بنویسید