یادداشت خاکریزِ نقره ای!

نخست نیوز غلامرضا بنی اسدی “جنگ” با همه زمختی و سختی خود می تواند در خوانشی معکوس ما را در برابر یک “گنج” هم قرار دهد . گنجی که اگر درست مورد بهره برداری قرار گیرد ما را در برابر یک بهار مدام و پُر زایش قرار دهد.

بهاری که نه یک سال که تاریخ ما را تغذیه کند.نه به بهاری چنین، به شناخت تمام ساحتی جنگ نیاز داریم جنگی که به رفعتِ به دفاع مقدس ارتقا یافت.

در همین ارتقا نیز حسابش از همه جنگ های جهان متفاوت و متمایز شد. علاوه بر این شناخت، به فعال سازی ظرفیت های متعدد در خدمت آن هم محتاجیم. از این جمله است سینما. سینمایی که باید پرده نقره ای اش به خاکریز نقره ای تبدیل و در تبیین آن حماسه بزرگ بیش از پیش فعال شود. در نگاه به جنگ البته نباید در فرم و حتی هیئت رزمندگی ماند که باید به فرهنگ زلال زندگی در تراز جنگ هم رسید.

اما اگر فقط نگاه جنگی و نظامی هم داشته باشیم، سینما می تواند به سنگری ممتاز تبدیل شود در روایت صادقانه و حرفه ای فراز های حماسه فرزندان وطن که دنیا را به احترام وا خواهد داشت. به گمان من اگر سینما بتواند فقط عملیات فتح یک را –چنان که بود- روایت کند، نگاه دنیا را به خود جلب خواهد کرد. تا کنون اما فقط “عملیات کرکوک” را در این زمینه دیده ایم. این هم کم است. خیلی کم. عملیاتی که در قالب پارتیزانی، بزرگ ترین عملیاتِ جهان است، حقش خیلی بیشتر از این هاست. وقتی آن را به متن تبدیل می کنیم و می خوانیم بچه های ما، در یک شاهکار نظامی- اطلاعاتی- عملیاتی، به عمق 150 کیلومتری خاک دشمن نفوذ کردند به خود مباهات می کنیم. وقتی متوجه می شویم که در این ضربت نمایان، پالایشگاه و مقر فرماندهی و قرارگاه منافقین و چندین مرکز حیاتی آن شهر را در هم کوبیده و بیش از 600 نفر را کشته و مجروح کرده اند، به ایرانی بودن خود می بالیم. آخرین خط روایت وقتی این می شود که در عملیات بزرگ فتح یک فقط  سه  مجروح دادیم، آن افتخار ده چندان می شود. ما رفتیم، تجهیزات بردیم، در غافلگیری. زدیم، کوبیدیم و برگشتیم در اوج هوشیاری دشمن، جلوی ده برابر شدن افتخار باید یک صفر دیگر هم گذاشت. حالا انصاف بدهید اگر دیگر کشور ها چنین حماسه ای داشتند سینمایشان چه می کرد؟ واقعا یک از هزاران نیست آنچه انجام داده ایم، نسبت به آنچه باید انجام می دادیم. اما هنوز وقت هاست. سینما اگر با پرده نقره ای خود به میدان بیاید طلا دستاورد خواهد برد.