قیامتِ سخت در پیش است، دنیا را جدی بگیریم!

به گزارش نخست نیوز، رمضان الکریم، رمضان المبارک، رمضان القرآن، رمضان السعید. رمضان فرصت بشکوهی است که می توان در آن به کرامت اندیشید و به کرامت رفتار کرد. می شود تبرک جست و برکت یافت. می شود آیه خواند و آیه شد. می شود به سعادت رسید که خداوند سفره خویش را چنان گسترانیده است که همه می توانند بهره خویش را بردارند. در این ماه باید فرصت را لحظه به لحظه، قدر دانست و با اصلاح پندار و گفتار و رفتار، میان دنیا و آخرت پل زد. چنان به آخرت اندیشید که دنیا آباد شود و چنان در دنیا کوشید که آخرت بشود بهشت. بر همین اساس من به این گزاره باور دارم که؛ رابطه شما با دنیا چطور است تا بگویم آخرت تان چگونه خواهد بود. این یک ضرب المثل نیست اما می تواند باشد و ما را به تامل وادارد چه جایگاه آخرتی ما دقیقا در تعامل با دنیای امروز‌مان رقم می خورد. تعامل هم نتیجه نگاهی است که در ما شکل می گیرد. برخی خود زاهد پندارها و برخی دنیا خواران رند می گویند دنیا بد است، آن را رها کن. دنیا رنج است، از آن بگذر. دنیا مُردار است، از آن فرار کن و می پندارند این زهد است و گمان
می کنند که راه خدا از این معبر می گذرد ولی رندانِ دنیا خوار که همه چیز را برای خود می خواهند و دیگران را هم به سمتی می رانند که عمله دنیای آنان باشند بی آنکه لقمه ای از سفره بردارند. اینان با شدتِ بیشتری از دنیا گریزی می گویند حال آنکه در حال تصاحب دنیا با تفسیر خود هستند چه در حوزه و گستره کشوری که بحث استعمار پیش می آید که پیش از این با شعار ” ما پیرو دین هستیم. ما نفت نمی خواهیم” در مقابل ملی شدن صنعت نفت می ایستادند و در نقشه دنیا طلبان انگلیسی بازی می کردند و در سطح فردی هم که بخواهیم ببینیم اطراف ما پر است از کسانی که دنیا را با دست، پس می زنند و با پا، پیش
می کشند. این نگاه البته دینی نیست که ضد دین است. از منظر متعالی دنیا نه تنها بد نیست که به فرموده استاد صفائی حائری ، در کتاب روش نقد، جلد3، ص 70، کم هم هست و باید آن را زیاد کرد. باید با آن تجارت کرد. گندمی است که باید به خاکش سپرد و آبیاریش کرد و خرمنش را برداشت. ایشان در مثالی دقیق به تشریح ماجرا می پردازند که؛ بعضی، گندم را نگه می دارند و فقط به آن عشق می ورزند و به آن افتخار می کنند. بعضی گندم را رها می کنند و از آن می گذرند. اما آنها که وسعت خسیس زمستان را دیده اند، یک گندم را بارور می کنند، آن را به خاک می دهند تا از خاک برخیزند و زمستان را گرسنه نمانند. اینها در واقع از گندم‌ها و از دنیا نگذشته‌اند که ان را برداشته‌اند. آن را بد نمی‌دانند که کم می شمارند و به زیاد کردنش مشغول می شوند. دنیا می شود کشتزارشان، می شود بازارشان… می شود ترجمان همان که رسول اکرم(ص) فرمودند: الدنیا مزرعه الآخره… خصلت مزرعه هم باردادن و به ثمره شکوفا شدن است. البته این نیازمند باورمندانی است که آگاهانه به کشت و کار بپردازند و عالمانه به برداشت و نگهداشت محصول همت کنند تا بتوانند دنیا و آخرتی آباد داشته باشند. اینان می توانند به جای بردگی دنیا که مذموم است، به امیری بر دنیا برسند و با نظام سازی ایمانی، آخرت خویش را هم بشکوه و امن رقم زنند. مومنان قطعا با دنیا چنین تعاملی پر سود دارند. آنان که از مزرعه می گریزند قطعا سفره شان خالی خواهد ماند.