راهی جز سازگاری نداریم! نمی خواهم با این گزاره درباره مسایل خانوادگی بنویسم هرچند در این حوزه نیز بهترین راه “سازگاری” است. سخن از یک خانواده بزرگ است به نام کشور. چالشی که یقه همه ما را هم گرفته است “طبیعی” است هر چند خود ما با “غیرطبیعیترین نحوه برداشت” در ایجاد آن نقش اول را داریم. خشکسالی و بخلِ آسمان بر زمین از مقام دوم در بحران، بالاتر نخواهد رفت. وزارت نیرو هم با انتشار گزارشی با موضوع “تغییر اقلیم” و با اشاره به برگزاری اجلاس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد (کوپ ۲۶) نوشت: “واقعیت این است که بیشتر مسائل و مشکلات حاصل دستکاریها و بهرهبرداریهای بیحد و مرز بشر از منابع طبیعت بوده و همین امر اکنون به چالشی بزرگ برای زندگی و آینده او در زمین تبدیل شده است.” یک واقعیت دیگر را هم باید ذکر کرد؛ تامینِ آب، ضروریترین و فوریترین نیاز برای ادامه حیات بشری است. اصلا نمیتوان کارِ امروز را – دراینباره- به فردا وانهاد. لحظه ای تعلل هم روا نیست چه پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و حتی امنیتی این موضوع می تواند به ابرچالشی تبدیل شود که تصور آن هم در ارکان وجودی انسان زلزله ایجاد می کند. آنچه در اصفهان و چهارمحال و بختیاری و پیشتر در خوزستان اتفاق افتاد فقط یک نمای کوچک بود ازآنچه می تواند در ابعاد بزرگتر اتفاق بیفتد. برای پیشگیری از این قبیل ماجراها حتما باید به رصد شرایط و شناخت واقعیتها و احصای ظرفیتها بپردازیم چون بنا به آنچه کانال” شفافیت برای آب” به نقل از پایگاه خبری جماران در بازخوانی گزارش وزارت نیرو تصریح دارد؛ “با ادامه روند تغییرات اقلیم نمیتوان به استحصال منابع آبی جدید فکر کرد بنابراین باید خود را با وضعیت موجود سازگار کنیم و سراغ استفاده بهینه از منابع ، شیوههای نوین کشاورزی و آبیاری و استفاده از الگوهای اقتصادیتر در کشاورزی برویم.” این هم نه یکی از راهها که تنها راه مواجهه خردمندانه با بحران فقرِ آب است.
دیدگاهتان را بنویسید