×
×
جدیدترین‌‌ها

یادداشت
عشق راز استغنای انسان است

  • کد نوشته: 14140
  • تیر 29, 1400
  •  نخست نیوز – انسان برای رها شدن از “خود” باید “عاشق” بشود. چشم از خویش بردارد و در دیگری، به تماشا بگشاید. همین دیگری را دیدن خود قدم اول است که گام دومش می تواند بر سر گردون گذاشته شود. خدا بیامرزد شاعر شوریده حال و عاشق اهل بیت، مرحوم آقاسی را که می گفت؛ […]

    عشق راز استغنای انسان است

     نخست نیوز – انسان برای رها شدن از “خود” باید “عاشق” بشود. چشم از خویش بردارد و در دیگری، به تماشا بگشاید. همین دیگری را دیدن خود قدم اول است که گام دومش می تواند بر سر گردون گذاشته شود. خدا بیامرزد شاعر شوریده حال و عاشق اهل بیت، مرحوم آقاسی را که می گفت؛

    یک دو گام از خویشتن بیرون زنم

    گام دیگر بر سر گردون زنم

    واقعیت هم همین است. انسان اگر بتواند از خویش برون آید خواهد توانست کاری بکند و از اسارت دنیا تا امیری بر دنیا را به کوتاه مدتی بپیماید. ماجرای ” ره صد ساله را یک شبه پیمودن” حکایت انسان هایی است که از خویش به درآمده و به قدرت عشق استغنا یافته اند. بدون عشق، انسان فقیر است حتی اگر همه دنیا را داشته باشد. خدا بیامرزد و درجاتش را متعالی کند حضرت آیت الله صفائی حائری(ره) را از این نگاه در صفحه67 کتاب مسئولیت و سازندگی، چنین پرده گشایی می کرد که: «براى ساختن بشر باید در او عشقى آفرید که از تمام غریزه‏ ها نیرومندتر باشد. قرآن می گوید: «وَ الَّذینَ آمَنُوا أشَدُّ حُبّاً…»(1) آن‏ ها که به سوى حق گرویده‏ اند و به سوى ا… آمده ‏اند، از عشق، از محبت شدیدترى نسبت به حق برخوردارند. ما از محبوب‏ هاى خود به خاطر محبوب‏ ترى چشم مى‏ پوشیم و خوب را فداى خوب ‏تر مى‏ کنیم و آنچه بااهمیت ‏تر است، انتخاب مى‏ کنیم. با آنکه پول را دوست داریم، آن را مى‏ دهیم تا به آنچه بیشتر مى ‏خواهیم، برسیم. با آنکه جان خود را دوست داریم، از جان خود مى ‏گذریم تا به آزادى دست یابیم.» استاد از یک مثال و نمونه قرآنی هم سخن می گوید: «ابراهیم(ع) با آنکه اسماعیل(ع) را دوست دارد و خیلى هم دوست دارد، در راه حق و به خاطر دستور او قربانى مى‏ کند.» درسی را که از این حرکت حضرت ابراهیم(ع) می گیریم، استاد در نتیجه گیری این سطور چنین تبیین می فرمایند: «عشق شدیدتر و حب «ا…»، ما را از اسارت غرایز و حب نفس و حب دنیا آزاد مى‏ کند.» فلسفه عید قربان می تواند همین باشد که در مسیر عشق بزرگتر قرار بگیریم. ابراهیم، با همه عظمتش، باید از اسماعیل بگذرد. اسماعیلی که به مثل همه وجود اوست باید از این “همه وجود” بگذرد تا بتواند گام دیگر را بردارد. حالا هم باید به همان شیوه پا در راه بگذاریم. از ابراهیم بیاموزیم گذشتن از جان جانان خود را و بیاموزیم از اسماعیل تسلیم شدن در برابر خدا را و استغنا یافتن به از جان گذشتن را. راه این است و هرکه می خواهد به مقام والای عبودیت برسد باید به فلسفه قربان، بار یابد. باید از خود بگذرد و در صراط مستقیم “اشد حبا لله” هر روز عاشق تر شود…..

    برچسب ها

    نوشته های مشابه

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *