به گزارش نخست نیوز ، 

رضا نهاوندی فر

از یک نویسنده صاحب نام ایرانی که همسرش نیز از شاعران و نویسندگان مطرح قرن اخیر بوده نقل شده ، همسرش فقط بر روی کاغذ کاهی که بوی کاهگل می داد می سرود و می نوشت چرا که آن شاعره پر آوازه ( البته نه به اندازه بانوی شعر ایران ،پروین اعتصامی ) معتقد بود که کاغذ سفید به هر بهانه ای لک برمی دارد ! و در گذر ایام “کدر ” می شود و به همین دلیل تاریخ فرهنگ و ادب ایران از کاغذ سفید خاطره خوش و دل انگیز،  کم دارد !

البته یک فرض هم می شود در نظر گرفت ، اینکه مگس ها کاغذ سفید را به دلیل انعکاس ” اثرشان ” دوست داشته باشند ! آن بانو که اول اسم اش ” سیمین ” بود  ! باور داشت که به کاغذ کاهی جفا شده و به اشتباه به چرک نویس  شهره شده ، بنده فقط در همین نکته با ایشان اشتراک عقیده … ببخشید اشتراک نظر دارم چرا که کاغذ کاهی ، کاغذ دل و احساس است مثل بوی خوش کاهگل هنگام نزول باران در کوچه باغ های روستا … حال سوال این است که ” مگس ” برروی کاغذ کاهی یا پرده نقره ای سینما نمی نشینند ؟! مگر جذب اثر کاغذ کاهی  بیشتر از کاغذ سفید نیست ؟! به همین علت بعضی از عقلا بر این عقیده اند که شاید ” سو ” و ” شون ” از این تغییر قضا و قدر  مصون نمانده باشد !!!!

به راستی شما  مخاطب فهیم ، کاغذ به رنگ ” گل ” و بوی “کاه” دوست دارید ؟

اگر چنین است با مگس بر صفحه کاغذ یا صفحه سینما چه می کنید ؟

ای ایستاده  در پس این ” غبار ”

آهسته تر بیا که “هویدا” ببینمت …